We wonen nu een week in ons nieuwe appartement, de kop is er af, en toch hebben we het gevoel dat we hier al maanden zijn. Afgelopen week is onze eigen huisraad gebracht, waardoor je nu echt het gevoel krijgt ‘thuis’ te komen. De dag nadat alles gebracht is, komt de handyman. Met 3-man sterk wordt alles opgehangen. Een persoon voor de planning, iemand die alles nauwkeurig inmeet en iemand die mag boren. Alles wordt zeer correct uitgevoerd en bedachtzaam gaan ze te werk zodat ze geen leidingen of andere belangrijke zaken raken. Het was een lange dag, want ze maken alles klaar in één dag. Bekaf maar met een voldaan en trots gevoel zaten we ’s avonds op de bank, met al onze eigen spulletjes en herinneringen vanuit Nederland aan plafond en wand.
Helaas gaat niet alles zo voorspoedig in HK, ze hadden al gewaarschuwd dat alles lang duurt en dat je lang moet wachten bij het aanvragen van een ID kaart en bij het openen van een bankrekening, maar wil je direct draadloos internet, dan blijkt ineens alles mogelijk. Voor 2 tientjes koop je mobieltjes en een rechargeable SIM kaart, welke je dan met alle gemak in een USB stick stopt en voilá, internet binnen de minuut. Klinkt allemaal logisch, en zo verkopen ze het ook, maar onze hersenen hebben al moeite stap 1 te begrijpen.
Maar zit je nou bij de Immigratiedienst voor het aanvragen van ID kaart, trek daar maar rustig een halve dag voor uit! Met de lift kom je uit op de 8e verdieping en hebt het gevoel dat je direct in een Chinees naai-atelier terecht bent gekomen. Honderden Chinezen krioelend om tientallen loketjes. We hadden toch al een afspraak gemaakt, maar bij welk vd 90 loketten moeten we zijn? Het formulier dat we in handen hebben, zegt ons ook al niet veel. Na een rondje langs de loketten (je komt vanzelf bij het begin uit) hadden we eindelijk een nummer en weer een formulier. Nummer 148, Lijst met Wottel en Blocoli graag. Eenmaal ad beurt, duwden we ons in een veel te klein hokje. ‘Light en Left tumb please, pictul please’. Stef kreeg het even benauwd omdat hij dacht dat hij een vingerprik kreeg, maar het bleek een onschuldige vingerprint te zijn die hij moest afnemen. De pasfoto lukte eindelijk na 7x. Foto met tong uit zn mond, foto met ogen dicht, wederom een foto met tong uit zn mond, “Flapdrol”, roept hij er nog maar even bij. De streng kijkende vrouw achter het loket lacht, maar heeft geen idee wat hij zegt. Eindelijk klaar..... dachten we. “You wait, numbel 315”.Dus maar weer wachten voor nog een rondje, want werkelijk alles wordt driedubbel gechecked. Maar goed ook, want nu waren er issues met het feit dat de achternamen niet overeenkwamen. Wat nu? Gelukkig hadden we onze bijbel met alle gegevens mee, dus wederom, rechter en linker duim en hupsakee 3 uur verder en eindelijk klaar. Ze hebben nu een hele collage van Stef hangen bij de Immigratie dienst hoe je niet gefotografeerd moet worden!!! En let wel, we hebben pas een voorlopige HKID card, de definitieve kunnen we over 2 weken ophalen en oh ja..... de kinderen hoeven niet mee.
“Ah Mistel de Boel, you again. Ai-kie-jah, you like”. Nee, ik haat de Ikea, maar het is wel makkelijk als je snel wat spulletjes nodig hebt voor in huis. We moesten immers nog op pad voor Chris (Bed, bureau stoel, etc).
Kinderen lagen inmiddels uitgeput op een bed, met een Donald Duck en een Ipod. En wij id tussentijd door de Ikea alles verzamelen wat we nodig dachten te hebben. Uiteindelijk heeft Chris een 2 persoonsbed (tevens voor familie en vrienden die blijven logeren) en een super de luxe Bureau stoel.
Maar hoe in godsnaam krijgen we dit allemaal mee. Nou gewoon, je laat het na 3 dagen bezorgen en door vakkundige Chinese handjes in elkaar zetten, voor een appel en ei. Makkelijk zat. We liepen naar buiten en ik dacht nog na of het niet handig zou zijn een Ai-kie-jah Gold card aan te schaffen. Zal vast niet onze laatste keer bij de Ikea zijn.
Kinderen hebben zich zo geweldig gedragen, zonder te mopperen, alsof ze wisten dat het vele wachten erbij hoort.
Helaas is er nog geen plek op de scholen waar we Chris en Stef voor ingeschreven hebben. Toch had Chris een entrance toets om te kijken of hij wellicht in April zou kunnen meekomen met Year 7 (1e klas voortgezet onderwijs). Een klas overslaan dus en dat denken ze na 3 dagen aankomst al te kunnen testen. Dat leek ons geen goed idee voor zijn zelf vertrouwen. Mocht hij niet slagen dat kan hij naar een andere school, aan de andere kant van het eiland. Bovendien zou het ook voor Stef nadelig kunnen zijn, daar ze beide op een ESF (English School Foundation) ingeschreven zijn, zou hij kunnen profiteren van Chris’ zijn toelating op de South Island School. Dus werd ons aangeraden eerst een toets te laten afnemen van een Learning Centre, waar hij de komende weken zijn Engels op het niveau van toelating kan brengen. En zo geschiedde.
Chris onderging het allemaal gelaten, alsof het de normaalste zaak vd wereld was. Vol trots meldde hij dat hij na de 1e test al 25 munten had verdiend. Munten die je verdient als je je best doet, in brede zin. Kinderen kunnen met die munten iets kopen. Speelgoed, Cd’s noem het maar. Zo worden ze dus en gestimuleerd actief bezig te zijn met leren, het leuk te vinden en met de waarde van iets omgaan. Slim bekeken.
De uitslag van de testen waren fantastisch. Ik zal jullie besparen waarop hij allemaal werd getest. Het gaat ieder rationeel denkend ouder te ver en bovendien is Engels ook niet onze eerste taal. Maar neem maar van mij aan dat er achter iedere vraag een heel scala aan testen schuil gaat. We waren flabbergasted. Sommige aspecten ligt iets onder het gewenste niveau, maar veel aspecten lagen er ver boven. Begrijpend lezen, uitspraak, logisch redeneren waren allemaal prima. Het lezen van Engelse boekjes, en zijn prive lessen in Nederland met Gosha, werpt zijn vruchten af.
Dus gaat Chris de komende weken 3 uur per dag naar een learning centre (op loopafstand van ons appartement) om zijn Engels op niveau te krijgen. Maar gezien zijn werkhouding twijfelt niemand daar meer aan, ook het hoofd vh learning center niet. Wat ongelooflijk knap van hem. We zijn ongelooflijk trots. Doe het maar even, zonder ouders id buurt en niemand die ook maar een woord Nederlands spreekt, een paar toetsen maken.
Dit resultaat, maar ook het engelen geduld wat de kids opgebracht hebben, belooft een mooie dag nog mooier af te sluiten. En dus met de Taxi naar Ocean Park, een pretpark op nog geen 5 minuten van ons appartement.
Dat is een pretpark die gebouwd is op een BERG!.
200 meter hoog denk ik (waarschijnlijk veel lager, maar ik mag toch wel een beetje overdrijven, of niet soms?).
Op het begin ergens bij het centrum van Hong Kong was een fontein waar allemaal water uit spoot.
Daarna gingen we naar het Grand Aquarium, dat is écht het GROOTSTE & MOOISTE aquarium dat we ooit hebben gezien (en ook een beetje het engste, LOL)!
Toen zijn we met de kabelbaan naar de andere kant van de berg gegaan, dat was ook ontzettend mooi,
Toen zijn we in het restaurant gaan eten dat over een klif hing (LOL).
Chris en Stef namen soep en sjuderance (oftewel, sinaasappelsap :-P).
Eenmaal boven op de berg gingen we met z’n allen in de achtbaan met de naam Hair Raiser.
Ook gingen we in de Splash (hij heette niet zo maar bijna iedereen noemt hem zo :P), en toen we erin zaten en er vanaf gleden (van de helling)werd iedereen nat, behalve Chris! Oke hij had dan wel een paar druppeltjes, maar voor de rest helemaal droog.
En daarna zijn we om 7 uur ’s avonds naar de fontein gegaan voor een show met de naam “Symbio!”.
Die show was echt zo gaaf!
Het water dat om de beurt omhoog spoot uit de fontein, ging nu tegelijkertijd omhoog en een hele tijd.
Daar werdt een film op geprojecteerd van draken die vechten. En als een draak vuur blies vloog het “water” in de fik en werd er vuurwerk afgestoken.
Om ongeveer half 8 zijn we teruggegaan naar ons huis en gingen we slapen…
Kennismaking met de familie Kes
Deze avond gingen we kijken bij de familie Kes, een paar mensen uit Volendam. Ze heten Jesse (de jongste, hij houdt van voetbal), Kjell (de oudste, hij zit vaak op de computer) en Ilse (Zij zit op Hockey en tennis). Hun ouders heten J.P. (ik denk dat dat staat voor Jan Pieter) en Mariska. Ik, Jesse en Mariska, gingen even wave-boarden bij de playground in het gebouw zelf. We gingen met de lift naar beneden. Maar er gebeurde nogal iets geks… we stopten namelijk op de 5e verdieping denk ik en er waren allemaal Engelse (klein beetje grappig gekke) kinderen. Dat was best wel lollig, en in plaats van te waven gingen we met die Engelsen spelen. We gingen een spel spelen met de naam “Zombie!!!”. Een heel erg leuk spel. Het spel gaat zo: Er wordt van te voren een Zombie uitgekozen, die moet tot tien tellen of wat jullie willen. Dan, gaat de Zombie naar de andere zoeken. De zombie moet proberen anderen te tikken. Als hij een ander tikt, hoort hij/zij ook bij de zombies. En dat gaat zo door tot er één overblijft en die heeft dan gewonnen. En als er gevraagd wordt of je een Zombie bent, moet je de waarheid zeggen, als je dat niet doet, dan… (deze regel moeten jullie zelf verzinnen, Ik zou b.v. doen dat als hij liegt dat hij dan tot 10 moet tellen of zoiets). Ik vond het zelf een heel erg leuk spel, en ik hoop dat jullie het ook leuk vinden.
