Indonesie!

ONZE MYSTERY GUEST
Vandaag, 18 maart krijgen we bezoek van E.K.te M. Jeeeeuuuhhhhh, gezellig!. Eindelijk bezoek van 1 van onze beste vrienden. We zien zo ontzettend uit naar E.K.te M. zijn komst naar Hong Kong want deze stad moet je laten ervaren anders weet je niet waar we het over hebben.

E.K. viel net met zijn neus in de boter en kon direct na aankomst gelijk al mee zuipen met HET jaarlijks festijn, THE RUGBY SEVENS!. Patrick had een uitnodiging staan voor een vrijgezellen party. Deze, bijna bruidegom, wilde zijn bachelor party vieren met 40.000 andere mensen, lang leve Hong Kong!.
En dat kan nog even, want dit feest wil niemand missen. Er zijn 4.000 kaartjes weg te geven (de rest wordt al via sponsoring verloot), maar er staan er 40.000 op de wachtlijst. Dus natuurlijk ben je blij als je dit spektakel mag aanschouwen, want ze kunnen er wat van bij de Rugby Sevens. Rollend en kruipend verlaten ze de tribune, en als je een plekje op The South Stand weet te bemachtigen, kun je gewoon blijven liggen tot de volgende dag want om 8.00 uur 's morgens is het weer bal. Je moet het alleen wel lekker vinden af en toe besproeid te worden door de urine van straalbezopen Australiers, want er is geen mogelijkheid tot toiletteren. Gelukkig kon ik dit spektakel aanschouwen vanaf een luxe zetel, waar ik na 2 uur vriendelijk werd verzocht een andere plaats te gaan zoeken omdat het een gesponsorde plek was waar ik zat. Dat was lullig, ik dacht echt dat ik de allermooiste plek had gevonden van het stadium (het was ook al zo opvallend rustig, hahaha). Nadat de andere dames kwamen hebben we in de nok van het stadium, daar waar geen alcoholische versnaperingen mochten worden uitgeschonken, een plaats gevonden. Gelukkig zijn die slimme Volendammers niet voor 1 gat te vangen en zaten we na 15 minuten met onze, met bier gevulde Starbucks koffie bekers,  bovenin het stadium..  Volgend jaar toch maar eerder heen gaan!!.

 
Harlem Shake world record, wij waren erbij!
http://www.youtube.com/watch?v=q1OXfNXDsyA



INDONESIE
Eindelijk, we gaan op vakantie naar Indonesië. Het land waar Patrick altijd mooie verhalen over vertelde omdat hij na zijn studie 9 maanden in het verre Indonesië werk- en levenservaringen heeft opgedaan.
Onze trip naar Indonesië was voor Patrick dan ook een reis met een sentimenteel randje.
Bij het naderen van de luchthaven op Java werd Patrick even 15 jaar terug geslingerd in de tijd toen hij na zijn afstuderen is gaan werken voor een hout- en meubel bewerkingsfabriek op Java.

De herinneringen komen naar boven als we in Ubud aankomen, de geur van het hout, het heerlijke eten en de cultuur. Maar vooral ook het altijd klamme en vochtige weer en de herinneringen aan Patrick zijn rokje..  (wie Patrick kent, weet over welk rokje ik het heb!).
Ubud, 15 jaar geleden stonden er houten hutjes langs de rijstvelden en kon je de kunstgalerijen en houtbewerkingsfabrieken tellen op twee handen. Momenteel zijn er ontelbaar veel luxe resorten en nog veel meer fabrieken en winkels waar je hout en kunst kunt verkrijgen. Je kunt oneindig winkelen in het gezellige Ubud, waar je allerlei kleine en kunstzinnige shopjes zich bevinden en waar de hippies zich nog graag neerstrijken.

 Helaas hebben we de rijstvelden niet kunnen bekijken per fiets maar dit wordt zeker aangeraden, hoewel ik mij afvraag in hoeverre dit nog rustig kan worden gefietst, want bij het benaderen van de rijstvelden leek het wel of we op de dijk van Volendam reden toen de dijk nog niet afgesloten was van verkeer tijdens hoogseizoen.  Ik begrijp nu eindelijk al die toeristen die ons vissersdorpje willen bewonderen, ondanks dat er vorig jaar nog steeds bussen over de dijk reden die je kopje koffie deden trillen en de benzine walm je hongerlust deden bederven. Gelukkig heeft Stef een heerlijk restaurant weten te vinden en hier hebben we in alle rust genoten van het spectaculaire uitzicht. Een wereldwonder met werkelijk adembenemende mooie rijstvelden.

Gelukkig ging onze reis verder, we vertrokken na 3 dagen naar de mooie Gili eilanden die tussen de eilanden Bali en Lombok liggen.

Vele verschillende vervoersmiddelen kunnen we inmiddels al op ons briefje schrijven, maar voor ons was het volkomen nieuw om opgewacht te worden door een paard en wagen die ons naar ons verblijf toe brachten.  Geen gemotoriseerd vervoer op de Gili eilanden, heerlijk!. We hadden alleen geen rekening ermee gehouden dat ook eventuele wegen niet verhard zouden zijn, dus kwamen we helemaal door elkaar heen gehutseld aan. Bij aankomst bleken er 4 beach bikes te staan waarvan een tandem beach bike. Eindelijk. WE KONDEN WEER FIETSEN!. Dit hebben we allemaal zo gemist. Heerlijk met je haren in de warme wind een rondje eiland fietsen. Maar zo gemakkelijk was het niet helemaal, want we moesten alle kuilen en bulten trotseren, weggeslagen strandpaden over klunen, zweten als een otter als Stef niet goed meefietste op de tandem fiets, maar het maakte ons niet deren. Midden in de nacht fietsen, met een klein lampje, alle kuilen en gaten ontwijkend, hadden we toch het gevoel dat dit wel hemel op aarde moest zijn.

Naast de fiets activiteiten  hadden de mannen ook een paar duiken op het programma staan. Ditmaal niet zo diep en de kans om schildpadden te zien was groot.  Prachtig gedoken op meerdere plaatsen EN een schildpad gezien uiteraard. Dat konden ze toch mooi maar weer even in hun boekje erbij schrijven.

Natuurlijk wilde ik zelf ook graag een schildpad zien, dus ben ik met Chris eerst gaan paddelen op een board en nadat Chris er weer eentje had gezien (ik kan niet zo snel paddelen), werd ik toch wel echt nieuwsgierig en hebben we de volgende dag een boot gehuurd om te gaan snorkelen.

Daar lagen we dan in het water. Ik ben echt een held op sokken in het water. De diepe ruimtes maken mij bang, maar als ik dan stukken koraal zie die nog leven, dan vergeet ik toch ook wel de angst. Wat was het prachtig rondom Gili Air.  En voordat we even gingen lunchen op het eiland hebben we ook nog een schildpad gezien, dat was te gek. Hij was niet heel groot, maar ik heb hem toch gezien.

 

Na de lunch hadden we nog de gelegenheid om stukjes brood in het water te gooien en al die vissen te zien zwemmen om je heen, prachtig. Stef heeft enorm genoten van dit waterspel. En nu weer snel terug naar het eiland want we vertrekken naar Lombok met de speedboat.

Aangekomen in Lombok, stonden er geen taxi's te wachten zoals afgesproken. Ja, 'dit is Indonesië', hoorde ik Patrick nog zeggen. Nadat we ongeveer 1 uurtje gewacht hadden kwam er schot in de zaak en reden we alsnog naar ons hotel. Het hotel had een prachtig zwembad met vuurkorven die 's avonds aan gingen tijdens het diner. E. en Patrick hebben zich direct na het avondmaal even flink in de watten laten liggen door een massage te nemen en ik kon even in alle rust genieten van de band, die net zoals overal, even persoonlijk langs je tafeltje gaat om hun 'prachtige' stemmen even de demonstreren aan je.  En dan plots hoor je een bekend Nederlands liedje: 'Brandend zand en een verloren land...', die met volle borst wordt meegezonden door alle Indo mensen en gasten van het hotel. Erg leuk!.

Jammer, maar helaas, aan al het leuke komt een einde!.