Huangshan = Yellow Mountain
Op het wel bekende bucket list kunnen we weer wat
afstrepen, de Yellow Mountains. Met zijn smalle paden langs de afgrond en leuke
bruggetjes. Naar verluid zijn er meer dan 20.000 gedichten geschreven over de
landschappen hier. De sfeer wordt natuurlijk wel bepaald door het weer, mist
hoeft geen ramp te zijn, want dit kan voor prachtige foto’s zorgen. Je kijk
soms letterlijk tegen een wolk aan of zit boven de wolken. Helaas waren onze
weergoden ons niet goed gezind, waardoor we niet optimaal konden genieten van
deze legendarische plek.
We dachten redelijk goed voorbereid te zijn en bepakt en bezakt namen we de taxi en bus van Hangzhou naar Huangshan. Dit zorgde vaak voor hilarische taferelen, want wij spreken geen woord Chinees en zij spreken geen Engels. Op het busstation zit je dan maar duimen te draaien en te wachten totdat je denkt dat jouw bus aan komt. De 5 uur durende reis was prachtig, maar ook wel spannend omdat we niet wisten hoe verder te reizen. Bij aankomst in het dorp onder aan de voet van de berg, werden we netjes opgevangen door een Chinees die bustickets kon regelen voor terugreis en waar we even goed konden eten. We moesten nog ruim een uur met de taxi en daarna konden we met de kabelbaan naar boven gebracht worden.Geadviseerd werd al om vooral NIET de berg te beklimmen, maar indien je graag wilde, beter bergafwaarts kon gaan.
Wij hadden zo’n idee dat er niemand op deze berg
zou zijn, maar niets bleek minder waar. We vergeten vaak dat er schrikbarend veel
Chinezen zijn, dus eenmaal boven stonden ook hier weer grote groepen met mensen
te genieten van het uitzicht (lees: er was geen uitzicht, alleen mist!).
We hebben nog een groot stuk gelopen en ‘s avonds
klaarde het nog even 15 minuten op zodat we toch nog een goede indruk kregen
van dit onwerkelijk stukje natuur. Gelukkig waren we moe van het reizen en
vielen lepeltje lepeltje in slaap op het eenpersoonsbed wat we hadden geregeld
voor 100 euro per nacht. Belachelijk..maar ja, wij spreken geen Chinees. De volgende dag ontwaakten we al vroeg voor
de zonsopgang, maar zagen tot onze schrik dat de hemel letterlijk en figuurlijk
naar beneden viel. Snel maar even een cracker gegeten, en daarna onze regensloffen, broeken en jassen
aan. Wel hebben we de hele 3 uur durende afdaling gedaan die heel mooi maar ook
erg nat was. Met veel respect voor de werkmannen die via die trap al het
voedsel omhoog moeten brengen. 
Met en stok en daar twee emmers aan, werd dit op hun
reeds verschroeide schouders naar boven gebracht. Koud en nat kwamen we beneden
aan de voet van de berg alwaar we een taxi genomen hebben naar het restaurant. Omdat we
vervroegd weer terugkeerde moest er een andere bus worden geregeld. Dus nadat
we een uur in de bus hadden gezeten werden we eruit gehaald en moesten we
‘ergens’ in China wachten bij een bushalte op een andere bus. Als je je
afvraagt waarom iedereen werk heeft. Er is overal wel iemand voor nodig. Dus
ook bij de bushalte stonden twee mensen die zorgde dat iedereen met de juiste
bus meeging. Prachtig toch!
Hangzhou
Hangzhou met
het romantische Westmeer staat bekend als een van de mooiste steden van China.
Dat het een absoluut hoogtepuntje zou zijn hadden wij al begrepen, echter moet
het weer ook mee zitten. Het sprookjesachtige meer met de omliggende groene
heuvels is ook binnen China al meer dan duizend jaar in ontelbare gedichten
omschreven als een van de mooiste plaatsen op aarde.
Het Westmeer zelf, dat ook op de UNESCO
Werelderfgoedlijst staat, was tot ongeveer tweeduizend jaar geleden onderdeel
van de rivier de Qiantang, waar Hangzhou aan gelegen is. Door de eeuwen heen
vormde het eerst een lagune totdat het volledig gescheiden werd van de rivier
en het meer zijn huidige vorm kreeg. Onder voortdurend gevaar dicht te slibben
zijn er kanalen van tenminste twaalfhonderd jaar geleden bekend waarin het
meer gebaggerd werd, wat telkens wanneer het meer opnieuw verloren dreigde te
gaan herhaald is. 
Het opgebaggerde slib werd vervolgens telkens gebruikt om dammen en kleine eilandjes aan te leggen, waardoor het meer tegenwoordig in meerdere delen verdeeld is.
Om het sprookjesachtige plaatjes compleet te maken, vind
je aan de oevers en op de heuvels rond het meer vele tempels en pagodes,
sommige bijna net zo oud als het meer zelf. Zo is net ten zuiden van het meer
de Jingci-tempel te vinden, een boeddhistische tempel van meer dan duizend jaar
oud. Een nog veel oudere boeddhistische tempel, de in het jaar 328 gestichte
Lingyin-tempel, is te vinden verder de heuvels in op ongeveer twee kilometer
van de oevers van het meer. Dit is een van de grootste en rijkste tempels van
heel China.
De Leifeng Pagode die twaalf jaar later in 975 gebouwd
werd en aan de zuidzijde van het Westmeer gelegen is, is wel toegankelijk voor
toeristen.
Naast het Westmeer en de heuvels, is er in de stad
Hangzhou zelf ook meer dan genoeg te doen. Er zijn talloze uitgaansgebieden met
gezellige restaurants en nieuwe, moderne winkelcentra. Ook is de stad binnen
China erg bekend om haar thee, waarbij vooral de geroosterde groene
Longjing thee een lokale specialiteit is. Ook wij hebben een theeplantage
bezocht alwaar werd voorgedaan hoe deze thee blaadjes geplukt en verwerkt
moesten worden. Voor de eerste blaadjes geldt, hoe lichter groen de blaadjes en vaak de eerste oog, hoe meer geld hieraan wordt
verdiend.
In China werd, vanaf de derde eeuw voor Christus, groene
thee vooral gebruikt voor medicinale doeleinden. In die tijd werd groene thee
nog niet gedronken, maar met name gegeten door de groene thee bladeren in de
soep te doen. Ook werden de bladeren als een soort ‘pruimtabak’
gegeten.
Pas veel later kwamen de Chinezen er achter dat je
er ook een warm drankje van kon maken door de bladeren te laten trekken in warm
water. Sindsdien is de populariteit van Groene Thee alleen maar toegenomen.
Door deze ontwikkeling werd het drankje niet alleen
meer gebruikt als medicijn, maar vooral ook als genotmiddel. Theehuizen
schoten als paddenstoelen uit de grond en ook de restaurants begonnen Groene
Thee te serveren.
Door deze populariteit werd het productieproces
verfijnd waardoor de kwaliteit van de Groene Thee met sprongen omhoog ging.
Vanuit deze nieuwe technieken, ontstonden ook betere processen voor andere
soorten thee, zoals de zwarte thee.
De duurdere varianten van Groene Thee worden nog
echt op de traditionele, handmatige manier verwerkt. Hierbij worden de vers
geplukte bladeren een paar uur in de zon gedroogd door ze in een dunne laag uit
te spreiden op bamboe-bladeren.
Na deze traditionele manier van drogen, worden de
bladeren in kleine hoeveelheden in een warme pan gedaan en regelmatig
omgeschept zodat ze zacht en vochtig worden. Het vocht wat hierbij vrijkomt,
verdampt na een vijftal minuten.
Deze zacht geworden bladeren worden daarna met de
hand gerold tot kleine bolletjes, waarna ze weer in de hete pan verdwijnen voor
5 minuten. Na dit proces wordt alles in grote zeven gezeefd waardoor de
hele bladeren (voor de blad-thee) worden gescheiden van de gebroken bladeren
(voor gebroken thee).
Nadat ze nog een keer gerold en gedroogd zijn,
worden de bladeren gesorteerd op kwaliteit. Alleen de beste kwaliteit bladeren
blijven over. Het restant wordt weggegooid, of gebruikt in goedkopere soorten
Groene Thee.
Uiteraard hebben we nog een echt Chinees dorpje bezocht, met zijn karakteristieke Chinese uitstraling. Een toeristenplek, maar toch nog voelden we ons uniek.
De Chinese drogist waar ze boomschoren en andere natuurproducten afwegen en in zakken stoppen.
Starbucks en Heineken kom je overal tegen.
En nog even thee drinken in een echt theehuis!
En het bamboo bos met metershoge bamboo bomen.
\
Geen opmerkingen:
Een reactie posten