Nieuw Zeeland
Een lang gekoesterde wens wordt eindelijk realiteit, het aandoen van het Noorder en Zuider eiland van Nieuw-Zeeland. Met zijn prachtige en ongekend mooie natuur, van hoge besneeuwde bergtoppen tot de wijnranken die het land rijk zijn, en de rust. Er leven meer schapen dan mensen! Van onderwatergrotten tot aan een skydive. Kortom, het land van onbegrensde mogelijkheden!
20 December:
Vandaag zijn we vertrokken uit Hong Kong vanwaar we het vliegtuig hebben genomen naar Nieuw-Zealand. Dat er 2 extra tussenstops waren, hadden mijn ouders mij maar niet verteld. Van Hong Kong naar Taipei, Taipei naar Australië, en vervolgens van Australië naar Auckland. Snel nog even een dinner naar binnen werken, naar bed en weer vroeg uit de veren omdat we nog een vlucht van Auckland, (noorder-eiland), naar Christchurch,(zuider-eiland) voor de boeg hadden van ongeveer 1,5 uur. Onze huurauto voor 3,5 week opgehaald en door naar het centrum van Christchurch alwaar we terecht kwamen in een cool 20ste eeuw hotel dat midden in het Centrum lag dat in 2011 nog getroffen werd door een zware aardbeving. De verwoesting van het centrum van de stad was nog steeds goed te zien. De kerken die half rechtop stonden of totaal verwoest waren, gebouwen die getroffen waren en helemaal leeg stonden. Vele huizen en gebouwen zijn in allerijl verlaten en het is gek dat alles zo is achter gelaten en nog niet hersteld is. Het heeft bij ons een enorme indruk achter gelaten.
23 December:
Vandaag stonden de Punakaiki rotsen op het programma. Via de most scenic route van de wereld, de Arthur's Pass, zouden we het Zuidereiland kruisen van de Oostkust naar de Westkust.
Onderweg zijn we even gestopt bij de bakker waar je de meest bekende Pie kunt eten van New Zealand. Sheffield Pie Shop!Hyper van alle zoetigheid stapten we in de auto naar onze volgende bestemming, The Castle Peak. Allemaal zwerfrotsen her en der verdeeld over het prachtige landschap. De locatie, bij vele bekend uit de Lord of the Rings, was onwerkelijk. Stef en ik konden op de meeste kleine rotsen klimmen, terwijl we toekeken hoe een paar mensen de hoogste rotsen beklommen.
Na een kort ritje zijn we ook nog een kleine hike gaan maken naar the Devils Punchbowl waterfall, daar waar we het water van de waterval konden drinken. Minder blij waren we dat Stef ONTZETTEND veel scheten liet. (kwam vast van al de Pie die hij had gegeten)
De route was prachtig en we hebben genoten van de prachtige omgeving. Werkelijk met stip een van de mooiste routes van de wereld. Aangekomen aan de Westkust moesten we nog een klein stukje naar de Punakaiki rotsen rijden. De route was zo onwerkelijk. De vegetatie aan de westkust was wonderschoon, maar hierover zouden we ons blijven verbazen tijden de reis door New Zealand.
De Punakaiki rotsen -Pannenkoeken rotsen - zijn uitgeslepen kalksteenrotsen waar de Tasmanzee tijdens hoog tij, door een aantal verticale blaasgaten, het water laten opspuiten tot enkele meters. Helaas hadden we dit spektakel net gemist en gezien onze strakke planning moesten we weer door gaan.
24 December:
Vandaag hadden we weer een lange rit voor de boeg. Via de Hokitika Gorge - een canyon - normaal gesproken een prachtig blauwe rivier, was vandaag omgetoverd tot een kolkende massa waarvan de blauwe kleur ver was te zoeken. Aangezien er hier de meeste regen valt van heel New Zealand, ongeveer 297 mm voor de maand December, was de omgeving prachtig groen en lieten we ons toch verleiden tot een hike naar de swing bridge die over de rivier gespannen was. Helemaal doorweekt, maar met een frisse neus stapten we weer in de auto om verder te rijden naar onze volgende bestemming, Franz Joseph Glacier. Onderweg zijn we nog even gestopt om nog wat kerst inkopen te doen.Met een paar malse biefstukken een lamsbout, worstjes, frietjes wat groenten en een heerlijk wijntje zouden we de kerstdagen wel doorkomen.
25 December:
Een bezoek aan de Franz Joseph gletsjer, een gigantische sliert van ijs die door de bergen loopt, konden wij natuurlijk niet negeren. Via een prachtige wandeling kwamen we aan de voet van de gletsjer.
zie gletsjer-ijs in het linker boven hoekje bedekt met stenen en rotsen.
De opwarming van de aarde was goed te zien. Zo’n 50 jaar geleden kwam het ijs nog tot waar wij nu stonden, maar dit was allemaal verdwenen. In de verte konden we sliert met ijs zien, die tijdens de ijstijd helemaal tot aan het meer reikte dat zo’n 10 kilometer verder op lag. Vanwege kerstavond was het hele dorp al vroeg gesloten, geen restaurant was er open en waren we gedwongen op onze hotelkamer onze nacht door te brengen. Met een heerlijke lamsbout, biefstukken, frites en groenten hebben we geprobeerd met onze geleende braadpan, we hadden namelijk geen fornuis, om toch nog een heerlijke kerstmaaltijd op tafel te krijgen. Om een beetje de avond op te vrolijken zijn we naar het gloeiworm bos gegaan. Met onze koplamp op onze hoofden liepen we door het erge donkere bos, op zoek naar gloeiwormen. Wauw, wat een prachtig natuur verschijnsel is dit als het goed donker is buiten. Kleine draadjes die verticaal naar beneden hangen en zodra er kleine mugjes in de plakkerige haren terecht kwamen, lichtte deze op. Zo hadden we toch nog onze kerstlichtjes gezien. Bij thuiskomst had mama nog drie kleine kadootjes voor ons, Een dansende miniatuur kerstboom die ‘Jingle Bell’ zingt en wat kleinigheidjes. Toen zijn we allemaal naar bed gegaan, want er wachtte een lange dag op ons.
26 December
Patrick en ik waren al vroeg uit de veren om naar Fox Glacier te gaan. Even verder op in het dorp, konden we ons klaarmaken voor een spectaculaire hike naar en op de gletsjer. Nadat we ons warm hadden aangekleed, kregen we van de organisatie sneeuwschoenen met metalen plaat met spijkers en touwtjes, die we op de gletsjer aan onze schoenen moesten binden. De hike duurde ongeveer 5 uur, maar al met al vond ik het toch een redelijke zware hike tot het begin van de gletsjer. De gids hakte bekwaam stukjes uit het ijs met de pikhouweel zodat wij over het pad konden lopen en niet uitgleden.
Toen we eindelijk aankwamen, vonden we dat de gletsjer veel groter was dan verwacht: Hij gaat heel hoog (iets van 500 meter en hoger) en is ook een paar kilometer lang. Wij zouden alleen de eerste 100 meter afleggen, want de hogere delen zijn moeilijk te bereiken waarvoor je ook een helikopter moet nemen. Het ijs was gemakkelijk te bewandelen dankzij onze schoenen met spijkers. We namen uitgebreid even de tijd om alle natuurwonderen te bekijken en de nodige foto’s te schieten. We zagen veel gaten met kloven eronder die soms tot 20 meter en dieper gaan, een veel kleine riviertjes op de gletsjer zelf die het water afvoeren als een soort mobiele riool die constant vernieuwd en verbeterd wordt met de tijd. Onder de gletsjer loopt een grote rivier, de Fox rivier, waar de gletsjer zijn naam aan dankt. Die is ook deel van dit zogenaamde ‘riool’, en voert al het water af naar de zee. Zowel de Fox als de Franz Josef glacier worden gevoed door het ijs van Mount Cook waar jaarlijks veel sneeuw valt.
Het grootste gevaar van hiken op de gletsjer komt echter van boven. Door rotsverschuivingen of landslides vallen er soms gigantische blokken steen naar beneden. Op sommige plekken moesten we stevig door hiken en mochten we niet stilstaan.
Het smeltende ijswater was ontzettend schoon en lekker (ik heb er zelf uit gedronken, en heb wat meegenomen voor onderweg)! Na het bewonderen van de gletsjer (weer, maar dit keer van bovenop de gletsjer!) zijn we terug naar huis gegaan, waar we nog even een heerlijke broodje hebben genuttigd.
Mijn moeder en Stef zijn ondertussen naar Lake Matheson gereden. Het meer dat bekend staat om de weerspiegeling in het meer van Mount Cook met zijn besneeuwde bergtoppen. Deze prachtige wandeling rondom het meer was zeker de moeite waard. Het uitzicht was adembenemend en rustgevend.
Het gaf ons een gevoel van vrijheid en stond je toe om het mooie landschap van boven in de wolken te bekijken! We konden sneeuwtoppen zien, en de gehele gletsjers zien, weides en nog veel meer dan ik hier heb kunnen opnoemen! Na wat voelde als een kwartiertje vliegen, landen op een sneeuwvlakte boven op de gletsjer op iets van 2 kilometer hoog. Daar zijn we uitgestapt en hebben we een heleboel mooie foto’s gemaakt, waarna we ook nog een sneeuwbal gevecht hebben gehouden! Zo hadden we toch nog een witte kerst gevoel. Daar was ik in ieder geval wel even blij mee! Na een kwartiertje te hebben rondgehangen op de sneeuwvlakte zijn we weer ingestapt, en terug gevlogen met de helikopter landing plaats, waar we zijn uitgestapt en de bus hebben genomen terug naar ons hotel.
27 December
Dit was meer een lekkere relaxte dag dan een actieve dag, waarin we veel reisden met de auto en hebben rondgehangen in Lake Hawea en Queenstown. Na het opstaan hebben we lekker ontbeten in een klein winkeltje onder weg in het plaatsje Wanaka, waarna we in de auto stapten en onderweg waren naar Queenstown, de stad waar de meest extreme sporten geboren zijn, zoals SkyDiving, bungeejumping, de swing, jet-boats en nog veel meer. We hebben nog even een stop gemaakt bij Puzzling world. Erg leuk! Helemaal het doolhof, waar we steeds Stef aan het zoeken waren. Verder waren er veel optische illusies, zoals een schuine kamer, waarin lijkt alsof alles in de kamer scheef staat, of mensen aan de ene kant van de kamer veel groter zijn dan de mensen die aan de andere kant vd kamer staan. Heel weird!
28 December
Onze 1ste dag in Queenstown, en er stonden leuke dingen op het programma! In de ochtend na te hebben ontbeten reden we met de auto naar Shotover Street, waar je al je activiteiten kan boeken binnen een uur van de eigenlijke activiteit. Hier zijn we naar toe gegaan om de Shotover Jet, een ontzettend snelle boot, en sky-diven te boeken voor Mama en Patrick.
In de avond gingen we met de auto naar de Luge Racetrack, waar je alleen kon komen door een hike te maken, of een gondola te nemen naar de top. Op de top moet je nog een klein beetje lopen, waarna je nog een korte skilift hebt die te skelter wagentjes naar boven dragen, door de lucht. Daar gingen we in paren van twee op zitten totdat we allemaal op de top waren, met wagen en al. Daarna namen we de skelters, en zoefden we naar meerdere malen als teenagers naar beneden.
Vandaag de dag zijn we allemaal vroeg opgestaan. Patrick en Mama zijn gaan skydiven boven Queenstown op 12.000 voet (dit is iets van 4 kilometer hoogte). Het maken van een skydive stond al hoog op het 'once in a lifetime' lijstje, dus waarom niet op een van de mooiste plek op aarde deze uitdaging aangaan. Als in een roes werd je begeleid en in je pak gehesen…er werd een leuk filmpje gemaakt als herinnering en vervolgens werd je aangehaakt aan je tandem-master.
Achterste voren werd iedereen naar binnen in het kleine vliegtuigje geschoven en voordat je de 12000ft bereikte werd alles nog even doorgenomen en werd je nog even hard aangesnoerd, zo hard dat er vanuit alle hoeken lucht uit je werd getrokken. Dus weg met het verhaal over angst poepies, het is gewoon dat je zo stevig word aangesnoerd zodat ademen nauwelijks mogelijk is. Daar gaat dan de deur open…. en wat zijn we hoog! Behoedzaam schuift iedereen naar over. Nog even een schietgebed en zoefffff weg ben je.. ogen dicht bij de eerste seconden en mond dichthouden anders lijk je op een ingedeukt blikje mandarijnen - goede tip, blijkt achteraf als je de film bekijkt. Na de vrije val van bijna 45 seconden waarin je even dood gaat kom je toch even bij van de schrik waarna je beseft dat je zo vrij bent als een vogel en heerlijk door de lucht heen zweeft waar je helemaal geen geluid of andere dingen hoort en dit met een waanzinnig uitzicht over het prachtige Queenstown. Heerlijk. Na enkele rondjes te hebben gedraaid belandde ik met een zachte landing in het gras. Waarna ik even beduusd ben van wat ik allemaal heb meegemaakt zo net. Wat een fantastische ervaring rijker. Kan het iedereen aanbevelen! (Tanja) Na hun middagje skydiven zijn we naar Glenorchy gereden, op zoek naar Isengard, een van de duistere sites uit de Lord of the Rings Trilogy. De rit naar Glenorchy is zonder twijfel een van de mooiste scenic routes op aarde. De rit duurt normaal 40 minuten, maar hebben er uiteindelijk ruim 2,5 over gedaan, daar we op vele plaatsten even gestopt zijn om van het adembenemende uitzicht te genieten.
30 December
Onze laatste dag in Queenstown; de dag van vertrek. Wat is Queenstown een leuk dorp, wat ons doet denken aan een heus Europees wintersport dorp. En zo ontzettend veel te beleven. Na een wandeling langs het meer in de ochtend, zijn we uit het hotel gechecked en vertrokken naar Mount Cook Basecamp. De rit duurde 2 tot 3 uur, en reed langs een van de meest bijzondere gletsjermeren op aarde, Lake Pukaki. Zelfs op Google maps, kun je zien hoe ongelooflijk helder en lichtblauw het meer is door het gesmolten gletsjer-water. Bij aankomst checkte we in een Backpackers lodge, een simpel hostel, op een redelijke hoogte met uitzicht op 2 van de grootste bergtoppen die Nieuw Zeeland rijk is, Mt Cook en Mt Tasman en de achtertuin van Sir Hillary Edmund. Hij heeft deze bergen meerdere malen beklommen, dit ter voorbereiding op de grote klim naar de top van de Himalaya in 1953.
Dit is overigens de werkelijke grootte van Edmund Hillary. Geen kleine jongen dus.
We zijn in de middag op stap geweest in het Sir Edmund Hillary Museum, vernoemd naar de meest bekende en succesvolle Mount Everest beklimmer, (Sir.) Edmund Hillary. Hier hebben we een documentaire gezien over zijn leven, en een 3D film over ‘Mt. Cook Magic’. Een prachtige film alwaar je een goed beeld verkreeg van de hele voorbereiding met de klim op Mt Cook (3754 mtr) tot de grote klim naar de top van de Mount Everest (8848 mtr). Wat een ongelooflijk indrukwekkend verhaal en immense prestatie!! Over prestaties gesproken, Stef is het niet gelukt wakker te blijven tijdens de 2 uur durende film, en lag heerlijk te snurken in het theater.
31 December
Die ochtend, na een nogal slapeloze nacht, zijn we vroeg opgestaan om naar een gletsjer te gaan wandelen; Het was heel koud, en de zon was nog niet over de bergen gekomen.
Lake Tekapo, een gezellig dorpje waar je zeker neer kunt strijken voor een langere periode, maar helaas, wij reden door naar Christchurch, alwaar we ons hebben voorbereid op het nieuwe jaar! Bij aankomst zaten we in het zelfde hotel waar we de eerste keer aankwamen, en hadden toen ingecheckt (Wij hadden nog de sleutel van de kamer bij ons, die hebben we toen teruggegeven). We hadden alles uitgepakt, wat eten gekookt en zijn toen op stap gegaan in de stad, waar we op zoek waren voor een groot park waar Nieuwjaar zou worden gevierd, met allerlei optredens van bands en om 10 uur vuurwerk zou worden afgestoken voor families die hun kinderen niet tot 12 uur zou laten opblijven. Het was er heel gezellig, met veel lokale muziek-bandjes, maar helaas ging het verwachte vuurwerk om 10 uur in de avond niet door. Met een ijsje in de hand liepen we enigszins teleurgesteld weer naar huis. Middernacht zouden we niet redden, daar het al een hele uitdaging was om Stef tot 10 uur in de avond wakker te houden. Gelukkig hadden we in het appartement nog een klein, leuk feestje waarbij we chips en chocolaatjes hadden gegeten, en een leuke lachfilm hebben gekeken. En toen plotseling werd de film onderbroken; 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0!!!. Happy New Year! Stef lag in coma. Helaas geen vuurwerk gezien, maar gelukkig hebben we nog Chinees Nieuwjaar later in Januari. Het mocht de pret niet drukken.
Vervolgens zijn we doorgereden naar het plaatsje Blenheim, in de Marlborough streek. Het meest bekende wijnstreek van Nieuw Zeeland, bekend om zijn heerlijke Sauvies. Hier had Patrick heel erg naar uitgekeken. Weken van te voren had hij zich er al in verdiept. Nadat we vroeg in de middag aankwamen in Blenheim, hebben we een heerlijke lunch genuttigd bij Hunter Wines. In de middag wilde Patrick graag naar een biologische wijnboer, Churton genaamd, die zijn nieuwe wereld wijnen nog steeds op een traditionele en biologische manier verbouwd. Zonder afspraak reden we het landgoed op van deze verder relatief onbekende wijnboer. De eigenaar en zijn vrouw keken ietwat verbaasd toen we het landhuis naderde, maar heten ons hartelijk welkom op hun landgoed. Nadat we ons hadden voorgesteld, reden Patrick en de wijnboer zijn landgoed op om het eea uit te leggen over de druivenrassen en wijnbouw methodes. Na ruim een uur kwamen ze beide weer terug bij het landhuis waar ze samen nog een aantal glazen wijn hebben geproefd. Wat een ongelooflijk vriendelijke mensen en zo enthousiast. Dat zie je zelden bij de grote en meer bekende wijnhuizen, zoals Cloudy Bay en Craggy Ranch. Ook Stef voelde zich helemaal thuis en heeft tot de zon onder ging, alle variaties op de 'Gangnam Style' dans aan ons geshowd. Met een aantal bijzondere flessen in de tas, reden we richting ons appartement, met een tussenstop in een Chocolade fabriek. Voor de avond had Patrick al een reservering gemaakt voor een luxe diner in een van de beste wijnhuizen in NZ, genaamd Herzog. Terwijl wij en mama lekker in de tuin zaten, heeft Patrick daar wederom een wijntoer gemaakt. Na een half uur gingen we eindelijk eten en het eten was verrukkelijk.
3 January Vandaag zouden we Blenheim alweer verlaten voor een korte trip van 2 uur naar het Abel Tasman National Park. In de ochtend heb ik nog kunnen spelen met de hond, genaamd ‘Bay’. Helaas niet kunnen genieten van het zwembad omdat het regende. Het Abel Tasman NP ligt op het noordelijkste puntje van het zuider eiland en daar we er al over heen waren gevlogen, wisten we al dat er subtropische stranden waren. We zouden dit keer overnachten op een soort van camping voor 2 dagen. Na het uitpakken zijn we even gaan wandelen op het strand naar de zee, met de gedachte dat het een makkelijke trip zou worden. Maar omdat het eb was had de zee zich behoorlijk ver teruggetrokken. Het duurde een uurtje tot een anderhalf uur totdat we eigenlijk aankwamen bij de zee, waarbij we door riviertjes en stroompjes moesten lopen om er te komen. Stef was nog steeds in de veronderstelling dat we op Madagascar waren (van de film). Dus hij liep voor de verandering stevig door naar zee en heeft daar ongeveer een uur staan roepen naar alle dieren van Madagascar. "Alex, .....Marty....." Hij was er van overtuigd dat het vliegtuig met die leuke pinguins aan boord ieder moment op het strand zou landen en we 's avonds een groot knalfeest met King Julien (het stokstaartje) zouden beleven. Uiteindelijk moesten we hem mededelen dat het vliegtuig wellicht niet meer zou komen vandaag. Behoorlijk teleurgesteld (en hart verscheurend) liepen we weer terug naar ons huisje op de camping. We wilde zeker niet overvallen worden door de plotselinge stijging van het water. Onderweg werden ik en ma aangevallen door een paar vogels (niet geraakt hoor) omdat we te dicht bij hun territorium waren! Toen we eindelijk aankwamen bij het kamp hadden we nog even lekker gegeten bij ‘The Park Café”, waar we twee pizza’s en pasta’s hadden besteld.
4 January Stef en ma waren al vroeg opgestaan om een ochtend wandeling te maken bij opgaande zon. We waren niet de enige die ook zo vroeg op pad gingen. Jawel, een prachtige dame kwam voorbij rennen waarna ik Stef al snel uit het oog verloor. Hij rent nooit, maar wel als iets zijn aandacht trekt…
Nadat we zijn opgestaan (en mijn hoofd te hebben gestoten tegen het bed boven me…) hebben we ons voorbereid op onze kleine trip over de zeven zeeën (nope, alleen één zee, jammer genoeg) met een Catamaran. Hier zijn we voor een paar uur op gaan zeilen met wat andere families wat heel gezellig was. We hebben heel wat dingen gezien, en het was vooral heel leuk. Het enige wat een beetje jammer was aan die trip was dat het toen behoorlijk koud was. Gelukkig ging het pas de laatste tien minuten regenen, net voordat we aankwamen bij het strandje waar we voor anker zijn gegaan en vanaf zijn gestapt. Hier hebben we vaarwel gezegd tegen de andere mensen, en zijn toen naar de stad gereden. Natuurlijk zijn er op dit eiland geen grote steden zoals Hong Kong, dus we moesten het maar doen met een simpel stadje. Hier hebben we lekker Indisch gegeten, waar ik Stef steen-papier-schaar heb kunnen leren. Helaas snapt hij nog niet wat-wat nog kan verslaan…
Toen waren we officieel op het Noorder-Eiland aangekomen. We begaven ons in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, waar we een lekker appartement hadden geboekt voor een nacht. Hier kwamen we terug na lekker te hebben gegeten bij een Italiaans restaurant, waar we lekkere pasta’s en steaks hadden gegeten (en een toetje natuurlijk).
6 January
Aangekomen op een prachtige bestemming, een lief klein schattig huisje van alle gemakken voorzien en in de mooie tuin hing ook nog eens een schommel waar Stef natuurlijk direct gebruik van maakte. Een paar uur later, nadat we een interessant programma hadden gekeken over (digitaal) pesten, en hoe makkelijk het kan zijn om die persoon in gevaar te kunnen brengen, zijn we even naar het strand gelopen waar we de mooiste sterrenhemel van Nieuw-Zeeland hebben kunnen bekijken. Hier hebben we ongeveer een half uurtje gezeten, waarna we met onze zaklantaarns weer op zoek moesten naar ons huisje.
De volgende dag hebben we een toertje gemaakt in de 'art deco' hoofd-stad van het zuidelijk halfrond– Napier. Het woord “Deco” betekent, in kunst, om zachte, rustige pastel kleuren te gebruiken, en veel ronde vormen & pilaren. Dit maakte het een ontzettend leuk stadje. Je kunt dit soort gebouwen ook vinden in de ingang van Walibi, waar je ook de eerste achtbaan kan vinden. Ik vind de bouwstijl erg leuk. Napier is bijna geheel verwoest in de aardbeving van 1931, waarna ze het hebben opgebouwd in de art deco stijl.
Tegen de avond zijn we gaan zoeken naar een leuk restaurant: We vonden een Indonesische zaak, waar er toevallig ook een héél aardige Nederlander werkte, die ons verwelkomde. We werden naar onze tafel gebracht, waar we een Rijsttafel hadden besteld (Een Nederlands-Indonesisch woord voor een x-gangen menu, die zo lang doorgaat als de klant wilt). Het eten was ontzettend lekker, en verschilde ook ontzettend van andere Indonesische restaurantjes. (Als de man van dat restaurant dit leest, dank je wel!) Na het eten waren we allemaal vol en moe van ’t eten, en reden terug naar ons huisje.
Vroeg in de ochtend gingen we lekker zwemmen in een geiser-verwarmd zwembad: Het was heerlijk, maar het stonk ontzettend naar zwavel. We moesten dus zowat onze neuzen dicht houden om de geur te kunnen negeren. Na het zwemmen zijn we omgekleed, en gaan eten in een Chinees ontbijt café. Hier hadden we veel lekker eten besteld, waar we gulzig van aten, totdat we allemaal vol zaten. Daarna zijn we met de auto gereden naar Skyline Rotorua: Dit is een plek, zoals Queenstown, waar je kunt skelteren, bungee jumpen en veel meer. Nadat we met de kabelbaan op de top van de berg waren aan gekomen, zijn we eerst naar de Sky swing gegaan. Deze attractie is 50 meter hoog, en, zoals de naam al zegt, een gigantische swing. Hier gingen we allemaal in, en hebben er ook een video van kunnen maken, die we misschien op het webblog kunnen laten zien. Van onder is je eerste impressie van “Dat is eigenlijk wel hoog”, maar na een paar minuten ga je van “Welnee, dat is heel laag!”. Geen van deze maakt uit, als het voor jouw om hoogtevrees gaat, want het is alleen het gevoel dat het ontzettend eng maakt. Als je daar bovenin zit, naar beneden kijkend, zeg je tegen jezelf “Waarom doe ik dit?”. Dan moet je ook nog aan een blauw touw trekken om de rit te starten. Als je eenmaal trekt, en naar beneden vliegt, dan krijg je zo’n gevoel in je buik dat je in je stoel wordt teruggedrukt. De attractie zelf is niet eng, maar het gevoel maakt het 100x erger.
Na de skyswing zijn we nog even gaan lugen/skelteren op 3 banen, wat hartstikke leuk was, en zijn daarna gaan eten op het Sky Terrace. Na het eten zijn we weer met de kabelbaan naar beneden gegaan, en gingen we naar het “Redwood” bos. Dit bos lijkt veel op een (van die) beroemde park(en) in America, waar je gigantische bomen kan vinden waar 15 mensen omheen kunnen staan. Deze bomen waren natuurlijk veel kleiner, maar ze waren alsnog gigantisch. Na een uurtje te hebben gelopen door de prachtige natuur, zijn we teruggereden naar het hotel. Het was een heerlijke actieve dag. Ik kan wel elke dag van die skelterbaan naar beneden. Het was zo gaaf. Ik hoop dat we deze banen ook binnenkort in Hong Kong hebben.
Onderweg nog even gestopt om de Zorb nog even uit te proberen. Enthousiast sprongen Stef en ik erin.. Erg leuk, maar je hebt daarna wel last van een draaiende maag. Je gaat wel honderd keer over de kop in zo'n bal als je naar beneden sjoeft.
10 Januari
Ook vandaag zijn we weer vroeg wakker geworden om van die heerlijke gebakken eieren en milkshakes te genieten, waarna we met de auto zijn gaan rijden naar de Waitomo caves, een stuk land waaronder zich Nieuw-Zeelands grootste grotten-stelsels bevinden. De rit hiernaartoe duurde rond 3 uur, waarna we zijn ingecheckt in het resort waar we even een dutje hebben gedaan. In de avond gingen we naar de Waitomo Gloeiworm Cave, een wereldberoemde plek met duizenden gloeiwormen op het plafond. Het was onbeschrijfelijk mooi, zo prachtig dat het was. Trouwens, je moet ook weten dat de wormen eigenlijk grote larven zijn, en dat hun poep licht geeft. Tijdens de tour kwamen we ook nog terecht in de “Cathedral” sectie van de grot: Dit deel van de grot was heel goed om te kunnen zingen. Hier kwamen er ieder jaar groepen kinderen naartoe om kerstliedjes te zingen. Na hier rond te hebben gelopen gingen we met een boot over een ondergrondse rivier naar het einde van de grot, waar we ook het plafond vol met gloeiwormen hebben kunnen bewonderen. Nadat we uit de grot zijn gekomen hebben we gedag gezegd tegen onze tourleider, en zijn we teruggegaan naar het resort, waar we nog een lekker ijsje hebben gegeten en Patrick nog een potje ging schaken met Stef. (LOL) We zijn ook redelijk vroeg naar bed gegaan omdat we de volgende dag een druk programma zouden krijgen.
De lijst van programma’s vandaag: • Black water rafting trip in de Waitomo caves • Rijden naar Auckland. Het ziet er niet uit als veel, maar dat was het wel. In de ochtend zijn we vertrokken naar het “Black Water Rafting” kantoor, waar we een aantal wetsuites hebben aangetrokken, en zijn samen met de groep vertrokken naar de diepste grot van Nieuw-Zeeland.
Daarna reden we met de bus naar de caves, liepen naar beneden, naar het donker. Totdat we niks meer zagen, deden we onze koplampen aan, en zagen we de grot in zijn ware grootte. We gingen met de band door de grot heen drijvend en klimmend, en keken ook vaak op naar de gloeiwormen op het plafond die
Toen we vol zaten gingen we terug naar de auto, en gingen op weg naar Auckland, onze eerste en laatste bestemming van onze trip in Nieuw-Zeeland. Toen we uitgeput aankwamen zijn we nog even lekker om de hoek Japans gaan eten. De volgende paar dagen zijn we een paar leuke dingen gaan doen, maar hebben vooral uitgerust in ons hotel (was eigenlijk meer een huis): Patrick en Tanja gingen samen naar de Skytower, waar ze een mooi uitzicht hadden op Auckland, en Stef en ik hebben lekker thuis op de computer en Ipad gespeeld. We hebben ook nog met z’n allen lekker gefietst bij het strand voor twee uurtjes. Dit was heerlijk, omdat je in Hong Kong niet kan fietsen door al dat verkeer, dus het was fijn om weer op de fiets te zijn. De laatste dag zijn we naar het vliegveld gereden om nog even te gaan mini-golfen. Het thema was gebaseerd op piraten, met piratenschip en kanon (waarvan we heel erg schrokken), en het hele park had 36 holes. Dat is heel veel, maar de meeste banen waren niet meer dan een heuveltje op en POEF in de hole. Mama heeft uiteindelijk gewonnen, Patrick werd tweede en als laatste mezelf.
Het was een onvergetelijke vakantie en Nieuw Zeeland is een prachtig land. Hoewel het heel ver weg ligt van Nederland en je er waarschijnlijk nooit meer komt, hoop ik echt ooit nog eens daar op vakantie te gaan. Al was het alleen al om de leuke activiteiten, maar hopelijk wel minder rijden, want 3 weken is best lang in de auto. Ik hoop dat jullie genieten van mijn reisverslag op de blog. Ik heb er ook best wel veel werk aangehad. Tot de volgende keer. Groetjes, Chris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten