Gelukkig konden we deze week May weer verwelkomen, na 8 weken klem te hebben gezeten in Macau, in afwachting van haar Visa. Voor de meeste mensen zou het geen straf zijn, om 8 weken te kunnen uitrusten op een eiland, maar ik kan je verzekeren dat het tegendeel waar is.
Zo zijn we een keer gestrand in het andere gok paradijs, Las Vegas met een geblokkeerde creditcard. In een land waar je zelfs het toiletbezoek met een creditcard dient te betalen en in een stad waar mensen een fortuin gokken. En ga dat dan maar eens uitleggen aan je bank, dat je gestrand bent in LV, maar geen Dollar hebt gegokt. Verder reizen was dus uitgesloten, dus dan maar met cash op zak, een paar dagen vertoeven in Plastic Fantastic City. Maar ik dwaal af....
May zat weliswaar niet in een 5 sterren resort en had bovendien ook 8 weken geen inkomen, dus dolblij
was ze om ons weer te zien en vooral haar Stevy, zoals ze Stef noemt!En dus konden Tanja en ik eindelijk ons gekoesterde avondje voor onszelf inplannen.
Eerst even naar de Tailor om een Smoking te laten maken voor het komende Gala avond van de Nederlandse Vereniging, om vervolgens daarna naar de kapper te togen. Want het werd tijd, daar mensen mijn gezicht nauwelijks konden zien en dachten dat ik een nieuwe trend aan het zetten was.
Binnen bij de kapper werd er flink gegiecheld om die 2 Gweilos (blanke buitenstaanders) die zomaar binnen kwamen vallen. En nu zul je denken dat naar de kapper gaan niet bepaald een avondje Quality time is, zo niet hier. Aandachtig kijken de Creative Directors (zoals ze zichzelf noemen) naar je coup, vragen wat voor type wax je gebruikt, rommelen wat in je haar, kijken nog een keer aandachtig en vragen dan aan mij hoelang het geleden is dat ik naar de kapper ben geweest?
Nadat duidelijk is geworden hoe we geknipt willen worden, komen de dames van de reinigingsdienst je ophalen voor een gedegen wasbeurt. Languit lig je met je hoofd in de wasbak en wassen je haar grondig. En dan druk ik me zachtjes uit. Je haar wordt in een klein halfuur gewassen en je hoofd en nek tegelijkertijd gemasseerd. "Where you from?" "The Netherlands." "You know the Netherlands?" "Its a flat country, no hills and a lot of Cowowowowows." En weer wordt er gegiecheld. "You drink a lot of milk". Ja wij drinken veel melk, is niet alleen voor Baby's, zouden jullie ook moeten doen, wellicht worden jullie dan ietsje langer, zodat het bed waar ik op lig ook wat aangepast wordt op de lengte. Maar dat terzijde.
Inmiddels voel ik me na de Shampoo, conditioner en masker volledig 'wappy', en word ik overgeleverd aan de Creative Director, die mijn toch ietwat uitgedunde haardos als een waar kunstwerk aanschouwt.
Tanja is inmiddels ook klaar en kijkt enigszins verschrikt in de spiegel, met een grote geklitte haarbos. (een nasse dosse Shag! Maar al snel komen de hulptroepen om het haar weer helemaal glad te kammen en fohnen. Waar ik normaal gesproken met een halfuur weer buiten sta, nemen ze hier echt de tijd voor je en ben je al gauw 2 uur onder de pannen. Het haar wordt zo nauwkeurig en ragfijn geknipt dat het lijkt alsof ze in het luchtledige knippen, maar uiteindelijk is het haardosje nog verder uitgedund. Al zou ik volledig kaal zijn, dan nog zou ik met alle plezier hier naar de kapper gaan. Waar voor je geld!
Ietwat later dan gepland melden we ons aan de balie van HappyFoot voor een heerlijke massage/pedicure om de avond goed af te ronden. Patje in katzwijm op de massage tafel en werd stevig onder handen genomen en Tanja naast me in een luierstoel om het eelt van haar voeten te schuren. Kortom een heerlijke avond, waar we lang naar hebben uitgekeken.
Iets waar ik me ook op had verheugd was om weer eens een ouderwetse 'drink' avond met de mannen te hebben. En dus werd ik na weer een bloedrode beursdag opgewacht door een van mijn vrienden, uit 'the good old days'. Eerst maar eens een koud Leffe biertje, want het is tenslotte warm en vochtig weer en dan smaken ze toch het lekkerst. Na een paar biertjes, leek het een goed idee, om naar een club te gaan, waar een besloten feest werd gehouden. Mans als we al waren kwamen we met een goede smoes en een verzonnen naam (Mr Kong, en King is mijn voornaam) voorbij de 'Doorbitch' en stonden we ineens in een luxe club, waar de Champagne rijkelijk (en gratis, en daar houden wij Nederlanders toch van!) vloeide. Ach schenk me nog maar even bij moppie, nu je er toch bent, en je met die zware Jeroboam (6 liter) fles in je handen staat!
Nadat de niet al te bont geklede danseressen het podium hadden verlaten, en we snel nog even een video boodschap voor de jarige hadden ingesproken, kwam de killer vd avond. Althans zo voelde het voor mij. Een rondje Sambucca! En aangezien het hier in Hong kong als zeer onbeleefd wordt ervaren om iets af te slaan, sloegen we ook deze maar achterover. En vanaf dat moment begon zowel mijn beeld en herinneringen wat vager te worden. Tijd om te gaan, besloot ik maar. Niets gegeten en inmiddels 7 uur later. Taxi!
Het Taxi ritje, was zoals verwacht, niet echt een plezierige en denk (nee weet) dat vele van jullie dit ongetwijfeld wel eens ervaren hebben. Je wilt je ogen sluiten, maar het gaat niet, want de hele wereld om je heen draait en tolt. Dan maar id gordel, want al die slingerbochten maken het er ook niet makkelijker op. Survival of the fittest en je wordt tenslotte een dagje ouder.
Eenmaal thuis, snel je bed in, maar ergens id nacht voelde ik toch wel ernstige drang om even af te wateren. Met flinke zwabber benen en een bonsend hoofd, dacht ik dat de WC gisteren toch echt iets dichter bij was. 1 stap naar links en...... smak, daar lag ik, met in mijn ene hand een lamp en in de andere een stuk gordijn. Gelukkig (voor mij) werd alleen Tan wakker en schrok zich een hoedje, toen ze al dat bloed op mijn uiteinde zag. "Oh schat, je kont bloed als een rund en je zult zeker naar het ziekenhuis moeten". Daar ik natuurlijk niets voelde begon het bij mij eerder op mijn lachspieren te werken. "Het ziekenhuis, zo erg is het toch niet, een pleister is voldoende", zei ik met een halve lampenkap op mijn hoofd.
Nadat mijn nachtzuster (wat moet ik zonder jou beginnen, nachtzuster, ik brand van biiinn buiten. Nachtzuster doe iets aan de pijn) met het medische encyclopedie op de laptop mijn open wond had verzorgd, ben ik weer als een blok in slaap gevallen. Je moet toch niet denken dat ik gewoon weer in bed was gaan liggen en de volgende dag erachter komen dat je onder een rood bebloed dekbed lag, die de avond ervoor nog Dato-wit was. Maar zoals mijn vader het vaker heeft betoogd, bij nacht de man, bij dag de man, stoof ik na een paar uurtjes slaap en een dike pleister op mijn kont weer naar kantoor voor wederom een bloedrode beursdag. Tja, wie stoer wilt zijn, moet op de blaren zitten, maar denk dat ik vandaag toch maar even blijf staan achter mijn buro.
En of dat nog niet alles was, kwam Chris vandaag ziek thuis en miste daardoor zijn film middag met zijn klas en zat Stef samen met May een uur vast id lift, omdat meneer het zo leuk vond om te gaan springen.
ZUK BEDAKKE!
Ondanks alle ziektes en zeertjes zijn we afgelopen zaterdag afgereisd naar China, Shenzhen om precies te zijn.U zult denken dat Hong Kong toch ook China is, maar HK is een Special Administrative Region en heeft dus andere regels. Net als Macau overigens. En hoewel Shenzhen net over de grens ligt op een klein uur met de trein vanuit central HK, is het een wereld van verschil. En de chinezen (voor ons) allemaal op elkaar lijken, is het toch een wereld van verschil. Bepakt en bezakt met wondverband, pleisters, diarree pillen, rollen closet, water en niet te vergeten onze boodschappen trolley, zijn we in de ochtend vertrokken. Kinderen thuis gelaten, want shoppen daar doe je de kinderen geen plezier mee. Alle maten genomen van de kinderen en deze op een touwtje gezet. Altijd handig in een land waar onze kindermaten hier al vaak maatje Large zijn. De treinreis verliep soepeltjes en al snel hadden we in de gaten dat een trolly wel handig was, maar wellicht niet toereikend. De meeste westerlingen die een dag gaan shoppen over de grens, en ook omdat het spotgoedkoop is, hadden veelal een hutkoffer mee. Nieuwsgierig als we waren, hoe het er aan toe zou gaan en wat er allemaal te koop zou zijn, naderden we het eindstation 羅湖 (precies Luohu) Eenmaal bij de grens wordt je geacht eerst Hong Kong te verlaten, dan in niemandszone een visa aan te vragen bij loket 1, te betalen bij loket 2 en bij loket 3 je paspoort met visa weer af te halen. Dan naar de grenspassage, waar een immer vrolijk kijkende man (NOT!)! je uiteindelijk weer een stempel in je paspoort zet. Welcome to the Middle Kingdom (zoals China zichzelf noemt) en ik heb nog steeds pijn in mijn kont!
Zodra je ook maar 1 stap over de grens hebt gezet, merk je echt dat je in China bent. Rochelende, schijtende en ketting-rokende Chinezen en echt overal wordt gerookt. Naar de Wc wordt nu meer dan ook echte noodzaak, te smerig, maar goed dat we een closet rol mee hebben genomen. Maar goed, geen tijd meer te verliezen, Shoppen.
Voordat we zijn gaan shoppen zijn we eerst gaan eten in een Typisch Chinees restaurant. Aan tafel met boerende, slurpende en spugende Chinezen, genoten we van onze peking eend, als enige westerling. De Chinese delicatesse van gebakken chickenfeet ging iets te ver voor ons.
Eten is belangrijk in China en dat zal je horen ook. Om je een idee te geven hebben we een Youtube filmpje voor je. http://www.youtube.com/watch?v=NGI0jlz22Dg
Omdat we ons vroegtijdig al hadden laten inlichten over shoppen in Shenzhen, hebben we ons redelijk goed kunnen voorbereiden. De plattegronden van de shopping mall uitgeprint en aangekruist waar we graag heen wilden. (niet dat we iets aan gehad hebben, maar toch). We zijn ervaren shoppers dus zou wel moeten lukken dachten we. Eenmaal het restaurant uitgekomen werden we al vastgeklampt door 10 verkopers, die continu achter je aan lopen en je graag 'behulpzaam' willen zijn. "Missee, you want handbag, Mister, you want copy watch, designer clothes". In het begin denk je KNETTERTJE dol te worden, maar na van loop van tijd, merk je dat je je afsluit voor deze kakofonie van stemmen. Sterker nog, ik begon het net leuk te vinden om de mensen een beetje in de maling te nemen. Yes I'm from Azerbeidjan and I want a handbag of Emoe-leather for my grandma. Tanja had er iets meer moeite mee. Ook dien je enige handigheid te bezitten in het afdingen, maar gezien mijn achtergrond als handelaar is dat niet al te moeilijk. Leuk voor de eerste drie keer, dan heb je er lol in, maar wordt vervelend na het 130e winkelbezoek (geeft wel iets aan hoeveel winkels we hebben bezocht!).De uitdaging om het voor 1/3e tot de helft vd prijs af te dingen is een sport. Vaak gaat het goed, wordt gecomplimenteerd voor je halstarrige houding en onderhandelingstechniek, soms lopen ze achter je aan om hun aller, allerlaatste prijs te geven en soms zit je mis. In alle eerlijkheid probeer je op een prijs uit te komen, wat jij er uiteindelijk voor over hebt. Maar aangezien het duurste wat we gekocht hebben (een designerjurk van Karen Millen voor Tanja), slechts 7 Euro kost..... Can't beat that. Het gevoel genaaid te zijn, heb je dan ook niet echt. Na enkele uren winkelen en een karvracht aan kleding keerden we weer huiswaarts. En we waren niet de enige.
~~~~~~~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten