Wie zijn kont brandt, moet op de blaren zitten!

Gelukkig konden we deze week May weer verwelkomen, na 8 weken klem te hebben gezeten in Macau, in afwachting van haar Visa. Voor de meeste mensen zou het geen straf zijn, om 8 weken te kunnen uitrusten op een eiland, maar ik kan je verzekeren dat het tegendeel waar is.
Zo zijn we een keer gestrand in het andere gok paradijs, Las Vegas met een geblokkeerde creditcard. In een land waar je zelfs het toiletbezoek met een creditcard dient te betalen en in een stad waar mensen een fortuin gokken. En ga dat dan maar eens uitleggen aan je bank, dat je gestrand bent in LV, maar geen Dollar hebt gegokt. Verder reizen was dus uitgesloten, dus dan maar met cash op zak, een paar dagen vertoeven in Plastic Fantastic City. Maar ik dwaal af....
May zat weliswaar niet in een 5 sterren resort en had bovendien ook 8 weken geen inkomen, dus dolblij
was ze om ons weer te zien en vooral haar Stevy, zoals ze Stef noemt!



En dus konden Tanja en ik eindelijk ons gekoesterde avondje voor onszelf inplannen.
Eerst even naar de Tailor om een Smoking te laten maken voor het komende Gala avond van de Nederlandse Vereniging, om vervolgens daarna naar de kapper te togen. Want het werd tijd, daar mensen mijn gezicht nauwelijks konden zien en dachten dat ik een nieuwe trend aan het zetten was.
Binnen bij de kapper werd er flink gegiecheld om die 2 Gweilos (blanke buitenstaanders) die zomaar binnen kwamen vallen. En nu zul je denken dat naar de kapper gaan niet bepaald een avondje Quality time is, zo niet hier. Aandachtig kijken de Creative Directors (zoals ze zichzelf noemen) naar je coup, vragen wat voor type wax je gebruikt, rommelen wat in je haar, kijken nog een keer aandachtig en vragen dan aan mij hoelang het geleden is dat ik naar de kapper ben geweest?
Nadat duidelijk is geworden hoe we geknipt willen worden, komen de dames van de reinigingsdienst je ophalen voor een gedegen wasbeurt. Languit lig je met je hoofd in de wasbak en wassen je haar grondig. En dan druk ik me zachtjes uit. Je haar wordt in een klein halfuur gewassen en je hoofd en nek tegelijkertijd gemasseerd. "Where you from?" "The Netherlands." "You know the Netherlands?" "Its a flat country, no hills and a lot of Cowowowowows." En weer wordt er gegiecheld. "You drink a lot of milk". Ja wij drinken veel melk, is niet alleen voor Baby's, zouden jullie ook moeten doen, wellicht worden jullie dan ietsje langer, zodat het bed waar ik op lig ook wat aangepast wordt op de lengte. Maar dat terzijde.
Inmiddels voel ik me na de Shampoo, conditioner en masker volledig 'wappy', en word ik overgeleverd aan de Creative Director, die mijn toch ietwat uitgedunde haardos als een waar kunstwerk aanschouwt.
Tanja is inmiddels ook klaar en kijkt enigszins verschrikt in de spiegel, met een grote geklitte haarbos. (een nasse dosse Shag!  Maar al snel komen de hulptroepen om het haar weer helemaal glad te kammen en fohnen. Waar ik normaal gesproken met een halfuur weer buiten sta, nemen ze hier echt de tijd voor je en ben je al gauw 2 uur onder de pannen. Het haar wordt zo nauwkeurig en ragfijn geknipt dat het lijkt alsof ze in het luchtledige knippen, maar uiteindelijk is het haardosje nog verder uitgedund. Al zou ik volledig kaal zijn, dan nog zou ik met alle plezier hier naar de kapper gaan. Waar voor je geld!
Ietwat later dan gepland melden we ons aan de balie van HappyFoot voor een heerlijke massage/pedicure om de avond goed af te ronden. Patje in katzwijm op de massage tafel en werd stevig onder handen genomen en Tanja naast me in een luierstoel om het eelt van haar voeten te schuren. Kortom een heerlijke avond, waar we lang naar hebben uitgekeken.
Iets waar ik me ook op had verheugd was om weer eens een ouderwetse 'drink' avond met de mannen te hebben. En dus werd ik na weer een bloedrode beursdag opgewacht door een van mijn vrienden, uit 'the good old days'. Eerst maar eens een koud Leffe biertje, want het is tenslotte warm en vochtig weer en dan smaken ze toch het lekkerst. Na een paar biertjes, leek het een goed idee, om naar een club te gaan, waar een besloten feest werd gehouden. Mans als we al waren kwamen we met een goede smoes en een verzonnen naam (Mr Kong, en King is mijn voornaam) voorbij de 'Doorbitch' en stonden we ineens in een luxe club, waar de Champagne rijkelijk (en gratis, en daar houden wij Nederlanders toch van!) vloeide. Ach schenk me nog maar even bij moppie, nu je er toch bent, en je met die zware Jeroboam (6 liter) fles in je handen staat!
Nadat de niet al te bont geklede danseressen het podium hadden verlaten, en we snel nog even een video boodschap voor de jarige hadden ingesproken, kwam de killer vd avond. Althans zo voelde het voor mij. Een rondje Sambucca! En aangezien het hier in Hong kong als zeer onbeleefd wordt ervaren om iets af te slaan, sloegen we ook deze maar achterover. En vanaf dat moment begon zowel mijn beeld en herinneringen wat vager te worden. Tijd om te gaan, besloot ik maar. Niets gegeten en inmiddels 7 uur later. Taxi!
Het Taxi ritje, was zoals verwacht, niet echt een plezierige en denk (nee weet) dat vele van jullie dit ongetwijfeld wel eens ervaren hebben. Je wilt je ogen sluiten, maar het gaat niet, want de hele wereld om je heen draait en tolt. Dan maar id gordel, want al die slingerbochten maken het er ook niet makkelijker op. Survival of the fittest en je wordt tenslotte een dagje ouder.
Eenmaal thuis, snel je bed in, maar ergens id nacht voelde ik toch wel ernstige drang om even af te wateren. Met flinke zwabber benen en een bonsend hoofd, dacht ik dat de WC gisteren toch echt iets dichter bij was. 1 stap naar links en...... smak, daar lag ik, met in mijn ene hand een lamp en in de andere een stuk gordijn. Gelukkig (voor mij) werd alleen Tan wakker en schrok zich een hoedje, toen ze al dat bloed op mijn uiteinde zag. "Oh schat, je kont bloed als een rund en je zult zeker naar het ziekenhuis moeten". Daar ik natuurlijk niets voelde begon het bij mij eerder op mijn lachspieren te werken. "Het ziekenhuis, zo erg is het toch niet, een pleister is voldoende", zei ik met een halve lampenkap op mijn hoofd.
Nadat mijn nachtzuster (wat moet ik zonder jou beginnen, nachtzuster, ik brand van biiinn buiten. Nachtzuster doe iets aan de pijn) met het medische encyclopedie op de laptop mijn open wond had verzorgd, ben ik weer als een blok in slaap gevallen. Je moet toch niet denken dat ik gewoon weer in bed was gaan liggen en de volgende dag erachter komen dat je onder een rood bebloed dekbed lag, die de avond ervoor nog Dato-wit was. Maar zoals mijn vader het vaker heeft betoogd, bij nacht de man, bij dag de man, stoof ik na een paar uurtjes slaap en een dike pleister op mijn kont weer naar kantoor voor wederom een bloedrode beursdag. Tja, wie stoer wilt zijn, moet op de blaren zitten, maar denk dat ik vandaag toch maar even blijf staan achter mijn buro.
En of dat nog niet alles was, kwam Chris vandaag ziek thuis en miste daardoor zijn film middag met zijn klas en zat Stef samen met May een uur vast id lift, omdat meneer het zo leuk vond om te gaan springen.
ZUK BEDAKKE!

Ondanks alle ziektes en zeertjes zijn we afgelopen zaterdag afgereisd naar China, Shenzhen om precies te zijn.U zult denken dat Hong Kong toch ook China is, maar HK is een Special Administrative Region en heeft dus andere regels. Net als Macau overigens. En hoewel Shenzhen net over de grens ligt op een klein uur met de trein vanuit central HK, is het een wereld van verschil. En de chinezen (voor ons) allemaal op elkaar lijken, is het toch een wereld van verschil. Bepakt en bezakt met wondverband, pleisters, diarree pillen, rollen closet, water en niet te vergeten onze boodschappen trolley, zijn we in de ochtend vertrokken. Kinderen thuis gelaten, want shoppen daar doe je de kinderen geen plezier mee. Alle maten genomen van de kinderen en deze op een touwtje gezet. Altijd handig in een land waar onze kindermaten hier al vaak maatje Large zijn. De treinreis verliep soepeltjes en al snel hadden we in de gaten dat een trolly wel handig was, maar wellicht niet toereikend. De meeste westerlingen die een dag gaan shoppen over de grens, en ook omdat het spotgoedkoop is, hadden veelal een hutkoffer mee. Nieuwsgierig als we waren, hoe het er aan toe zou gaan en wat er allemaal te koop zou zijn, naderden we het eindstation  羅湖 (precies Luohu) Eenmaal bij de grens wordt je geacht eerst Hong Kong te verlaten, dan in niemandszone een visa aan te vragen bij loket 1, te betalen bij loket 2 en bij loket 3 je paspoort met visa weer af te halen. Dan naar de grenspassage, waar een immer vrolijk kijkende man (NOT!)! je uiteindelijk weer een stempel in je paspoort zet. Welcome to the Middle Kingdom (zoals China zichzelf noemt) en ik heb nog steeds pijn in mijn kont!

Zodra je ook maar 1 stap over de grens hebt gezet, merk je echt dat je in China bent. Rochelende, schijtende en ketting-rokende Chinezen en echt overal wordt gerookt. Naar de Wc wordt nu meer dan ook echte noodzaak, te smerig, maar goed dat we een closet rol mee hebben genomen. Maar goed, geen tijd meer te verliezen, Shoppen.
Voordat we zijn gaan shoppen zijn we eerst gaan eten in een Typisch Chinees restaurant. Aan tafel met boerende, slurpende en spugende Chinezen, genoten we van onze peking eend, als enige westerling. De Chinese delicatesse van gebakken chickenfeet ging iets te ver voor ons.

Eten is belangrijk in China en dat zal je horen ook. Om je een idee te geven hebben we een Youtube filmpje voor je. http://www.youtube.com/watch?v=NGI0jlz22Dg

Omdat we ons vroegtijdig al hadden laten inlichten over shoppen in Shenzhen, hebben we ons redelijk goed kunnen voorbereiden. De plattegronden van de shopping mall uitgeprint en aangekruist waar we graag heen wilden. (niet dat we iets aan gehad hebben, maar toch).  We zijn ervaren shoppers dus zou wel moeten lukken dachten we. Eenmaal het restaurant uitgekomen werden we al vastgeklampt door 10 verkopers, die continu achter je aan lopen en je graag 'behulpzaam' willen zijn. "Missee, you want handbag, Mister, you want copy watch, designer clothes". In het begin denk je KNETTERTJE dol te worden, maar na van loop van tijd, merk je dat je je afsluit voor deze kakofonie van stemmen. Sterker nog, ik begon het net leuk te vinden om de mensen een beetje in de maling te nemen. Yes I'm from Azerbeidjan and I want a handbag of Emoe-leather for my grandma. Tanja had er iets meer moeite mee. Ook dien je enige handigheid te bezitten in het afdingen, maar gezien mijn achtergrond als handelaar is dat niet al te moeilijk. Leuk voor de eerste drie keer, dan heb je er lol in, maar wordt vervelend na het 130e winkelbezoek (geeft wel iets aan hoeveel winkels we hebben bezocht!).
De uitdaging om het voor 1/3e tot de helft vd prijs af te dingen is een sport. Vaak gaat het goed, wordt gecomplimenteerd voor je halstarrige houding en onderhandelingstechniek, soms lopen ze achter je aan om hun aller, allerlaatste prijs te geven en soms zit je mis. In alle eerlijkheid probeer je op een prijs uit te komen, wat jij er uiteindelijk voor over hebt. Maar aangezien het duurste wat we gekocht hebben (een designerjurk van Karen Millen voor Tanja), slechts 7 Euro kost..... Can't beat that. Het gevoel genaaid te zijn, heb je dan ook niet echt. Na enkele uren winkelen en een karvracht aan kleding keerden we weer huiswaarts. En we waren niet de enige.

~~~~~~~

Bezoek uit Holland II

Wederom bezoek uit Holland, Cor & Clazien stonden al weer snel op de stoep voor een kort bezoek. Ze moesten noodgedwongen even uitwijken naar Macau vanwege een code Amber (zware regenval en windhozen) om daar vervolgens 3 uur in het vliegtuig te moeten wachten, voordat er toestemming werd gegeven verder te vliegen naar Hong Kong. Maar gelukkig waren ze bij aankomst alles weer snel vergeten. Het wederzien van familie en vrienden is altijd erg leuk. Dit keer was mijn appeltaart helaas zwaar uitgedroogd en viel echt onder het kopje mislukt, niet lekker, maar de taart was zeker met alle liefde gemaakt. Gelukkig kon de hongerige visite aanvallen op een heerlijke spagetti met Hollandse geraspte kaas die net uit de koffer was gehaald. Wat zijn we toch blij elke keer met die heerlijke Hollandse producten. Kaas, drop, stroopwafels, zalm, paling, hagelslag, zwart witjes en niet te vergeten de allerlekkerste leverworst bij de keurslager vandaan. Dat was even lekker smullen voor ons allemaal. We hebben het de 1ste dag even rustig aan gedaan.

's Morgens een rondleiding bij ons in de omgeving en tegen de avond zijn we naar Central gegaan om vervolgens met de boot naar de overkant te varen waarna we in het I Square gebouw een heerlijke peking Duck hebben gegeten met wat echte Chinese voorgerechten daarbij. Het eten met Chinese stokjes bevielen mijn Pa en Clazien niet zo goed, maar Clazien geeft niet zo snel de moed op, ze neemt de stokjes zijn mee naar huis en ze heeft beloofd
dat ze volgend jaar met stokjes een rijst korreltje kan oppikken en opeten. Maar indien niet zijn er nieuwe stokjes uitgevonden met mes en vork aan de achterkant zodat iedereen altijd en overal kan eten. De volgende dag zijn we naar de Peak geweest. De Peak is hartstikke leuk, maar niet als je in een wolk loopt. Wel een hele belevenis, want je denkt dat het koud is, maar het is heerlijk warm. Pa en Clazien hebben we even een rondje Peak laten lopen waarbij voorzichtig hand in hand moest worden gelopen om elkaar niet kwijt te raken. Gelukkig hebben ze toch nog even een glimp kunnen opvangen van Hong Kong, met precies een lichtstraal zo op het centrum van Hong Kong. Prachtig. Na deze wandeling hebben we ze meegenomen naar een Vietnamees Restaurant in het Peak gebouw, dat we hebben bestempeld als TOP RESTAURANT. Wat hebben we weer heerlijk gegeten en wat is Stef toch een vuilnisbak. Die lust echt alles en heel veel.

Zoals mijn vader al zei op ons trouwen;'jullie lopen wel eens door de mist, waarbij jullie elkaar wel eens kwijt kunnen raken!'. Nou, die ervaring heeft hij letterlijk en figuurlijk kunnen meemaken, want natuurlijk hadden we een Pelgrims route voor vader uitgezet omdat hij nou eenmaal van wandelen houdt. Hong Kong is daarvoor het land bij uitstek!. Hier kun je geweldig wandelen. Van stadstour tot een 100 KM lange hike tour door jungle gebied. Mijn vader en ik gingen bepakt en bezakt op pad voor een pelgrimstocht, genaamd; 'De Po Lin Monastery'. Een hike tour door de jungle van Lantau Island. Een hike van twee uur waarbij je een hoogte verschil van 400 meter dient te overbruggen en als toetje nog eens 300 treden omhoog moest klimmen om de grootste zittende Boeddha ter wereld aan te kunnen raken en te bezichtigen.

Vanwege de hoge luchtvochtigheid en warmte extra veel water meegenomen en terwijl we heel langzaam klimmend omhoog gingen genoten we van de mooie natuur om ons heen. In de verste verte ging de kabelbaan voor de 'watjes' onder ons. Overigens niet zomaar een kabelbaan, maar een kabelbaan van 7 km lang met wagentjes van glas, dus ook een glazen vloer.

 Dit was echt spectaculair!. Het zonnetje scheen nog even door de wolken en zo'n 20 minuten voor het einde kwamen we in zware wolken terecht. Geen hand voor ogen konden we zien. Extra goed kijken naar aanwijzingen en bordjes die ons richting de grootste boeddha begeleidde. Gelukkig we gingen goed. Hier moet ergens een Boeddha zitten zei ik tegen mijn pa, maar ik zie echt helemaal niets en ik maakte me grote zorgen omdat ik de overige leden van de familie niet eens kon vinden zo.

En plots, zo uit de mist, stonden ze daar voor ons. Met een heerlijke zoete suikerspin om ons suikergehalte weer op pijl te brengen. We waren weer erg blij elkaar te zien en trots dat ik toch nog een pelgrimstocht heb gemaakt met mijn Pa in Hong Kong. Maar onze uitdaging was nog niet klaar. We moesten nog de 300 treden naar boven en hadden Stef voorzien van zijn Ipod en oordopjes zodat hij rustig op zijn eigen tempo en muziek ook mee kon naar boven. De contouren van de Boeddha waren goed te zien, maar verder moesten we toch echt op een ansichtkaart kijken hoe de Boeddha er nu eigenlijk uit ziet.

 Bezweet maar voldaan konden we gelukkig met de kabelbaan een enkeltje terug nemen en de belevenis van de Crystal Cable meemaken, want dat is ook een unieke ervaring. Voor mensen met hoogtevrees zou ik een ander karretje aanraden, want zelf heb ik mij niet verroerd tijdens de rit omdat ik bang was door het glas te vallen! (gelukkig heeft Chris daar geen last van).

SOUTH ISLAND SCHOOL

Wat zijn wij super trots op Chris!!. Zijn eerste dag op South Island School in Hong Kong. Met zijn nieuwe laptop in een veel te grote backpack naar school. Eerst een math test, daar zijn ze hier namelijk gek op, een uniform passen, schoolspullen kopen, zijn tutor ontmoeten en daarna naar zijn nieuwe klas. Gelukkig krijgt hij een Buddy aangewezen want anders verdwaal je in zo'n grote school met 1500 leerlingen!. Om de leerlingen niet uit het oog te verliezen zijn er 6 huizen gemaakt waarin 2 klassen zitten met 2 tutors die over de kinderen waken. Alleen al Year 7 heeft 12 klassen van rond de 30 leerlingen! Deze 'brugklassers' krijgen dus extra aandacht doordat de groepen dan wat kleiner zijn en indien er problemen zijn ze altijd naar de tutor kunnen gaan. Chris is onderverdeeld in het huis Shtepi en de kleur groen hoort bij dit huis. Tijdens de tijd dat Chris een Math test had en daarna naar zijn klas ging, heb ik al het overige papier werk ingevuld en geregeld, dat overigens maar 3 uur duurde. Vol geladen met een grote tas met uniform en schoolspullen (2x Chris zijn rugtas grootte) verliet ik school. Hoe zou het met hem gaan?. Ik ben zo ontzettend benieuwd en met een kleine steen in mijn maag moet ik deze dag maar afwachten. Weer een punt in je leven dat je je kind moet loslaten, net zoals de eerste keer lopen en fietsen. Maar zodra hij gesetteld is weten we zeker dat het een fantastisch en leerzame ervaring voor hem zal zijn die hij zijn hele leven met zich mee zal dragen. De vakken die hij krijgt zijn geweldig, iedereen zou weer terug naar de schoolbanken willen gaan en wie wil er nou niet met een lappie naar school, iedereen toch?.

 Chris zijn eerste dagen op de South Island School.

Na een lange vakantie ging ik eindelijk weer naar school. Ik was blij en opgewonden, want zo’n 2 maanden lange vakantie is ook niet echt een pretje. Ik ging dus naar school, in mijn schooluniform. Ik ging met de lift vanaf mijn appartement naar beneden, en ging toen naar de bushalte. Ik zat daar te wachten op de bus samen met een paar andere kinderen. Ik zat ook te kletsen met een van die kinderen (alhoewel, vind je “Hello, How is it going?” een beetje op kletsen lijken?) en dat vond ik wel geinig. Toen kwam de bus eindelijk aan. Ik ging naar binnen samen met de anderen en zocht een zitplaats. De bus was niet zo erg ruim, en mijn tas was groot, dus propte ik de tas tussen mij en de stoel die voor mij zat in. Eenmaal op school had ik een paar problemen, maar die zijn nu opgelost! Ik wil eigenlijk liever over het “algemeen” praten als jullie begrijpen wat ik bedoel. 4 Mei ging ik net zoals andere dagen de bus in. Eenmaal aangekomen ging ik naar de bibliotheek en ging daar een boek lezen. Toen kwam Vishal aan, hij is wel een behulpzame jongen als buddy, maar niet als VRIEND. Hij is namelijk een beetje irritant en loopt steeds achter me aan, denkend dat ik zijn vriend ben. Ik ging ergens anders zitten. Na het lezen, ging ik naar P.E. , dat is gym. Maar vandaag had je iets anders dan gym, wij hadden namelijk cross-country. Wij moeten daarmee 2 rondjes van 1,75 kilometer om de school heen rennen, en geloof me, dat is heel vermoeiend! Vooral als je de bergen op en neer moet, en al HELEMAAL als het erg heet is buiten en de zon schijnt. Maar ik kwam daar dus aan, volledig ONVOORBEREID op mijn zwarte schoolschoenen. Tijdens het rennen had ik redelijk veel last van die schoenen, maar ik had alsnog een heel goede tijd voor de eerste keer! Ik had 20.36 gescoord op mijn eerste cross-country! Iedereen zei dat dat een goede score was voor een eerste keer, want andere hadden bv. 25 minuten of zoiets (niet dat iedereen er zo lang over deed). Het record van de school is rond de 12 minuten door Laurens (geen idee wie dat is, maar dat heb ik gehoord van mijn vriend Olivier). Daarna hadden we nog science over “het”. Als jullie weten wat ik bedoel, praat er dan alsjeblieft NIET over! :O Eindelijk was mijn dagje over, moe en uitgeput (en verschrikt!) ging ik naar huis… Ik was te moe voor Superstars (Chef-kok die langs komt bij de school voor een workshop, heeft 12 michelin sterren, ik denk dat je het zo schrijft). Om 2 uur s’ middags kwam ik thuis. Maar helaas… thuis wachtte me nog een vervelende verrassing, en dat was 5 uur studeren aan mijn bureau (die uitkijkt over de zee en eilandjes die er liggen). Ik moest spaans leren, spaanse stamboom (af) maken omdat ik een gedeelte van het jaar gemist heb en ook moest ik een presentatie over “het” maken.