We zijn weer terug op het Honk

Onze excuses voor het feit dat we een tijdje met onze blog 'uit de lucht' zijn geweest. Maar na vele reacties van onze vaste blog-lezers zijn we weer terug, en pakken de draad weer op. Ga er maar rustig voor zitten, want de avonturen van 'de boertjes in het buitenland' zijn weer begonnen.

Homeleave

Halverwege July keerden Tanja en kinderen terug voor home leave naar Nederland, voor een leuk weerzien met grootouders, hun pa en vrienden. Eerlijk gezegd voelt het raar om op vakantie naar Nederland te gaan. Stef wilde in eerste instantie niet terug naar Nederland en we moesten nog even uitdokteren hoe we dit hem beste konden uitleggen. Het mannetje dacht immers dat we voorgoed weer terug zouden keren en was daar allerminst blij mee. Een goed teken overigens. Dagelijks hebben we de speelblokken, playmobil poppetjes en vliegtuig erbij gehaald om duidelijk te maken dat we 'op vakantie' gingen naar Nederland, maar dat leek makkelijker gezegd dan gedaan.
Totdat we op een dag allemaal dingen gingen opnoemen, die we gemist hadden en bij aankomst direct wilde gaan doen. Dus kwamen na het weerzien met Pa, Opa's, Oma's, vrienden en 'oude' klasgenootjes, zwemmen bij de Waterdam en de Eemhof, ook weer allerlei lekkere dingen voorbij. Drop, stroopwafels, Broodje kroket en frikandellen. Op dat moment viel het kwartje (Honkie dollar dus) bij Stef en begon hij enthousiast mee te doen..."Kaassoufle, kaassoufle en kaassoufle". Dit bleek het gouden woord te zijn. Stef ging naar Nederland op vakantie om kaassoufles te eten. Handenwrijfend kreeg hij er meer zin in, naarmate de dag vorderde. Bij ieder skype contact met het thuisfront, was het geen "he soepkip" meer, maar "Kaassoufle".
Patrick bleef nog een week in Hong Kong en reisde later af. Echt verveeld heeft hij zich niet, daar hij nog een groot 'Bier-feest' zou meemaken met de overige overgebleven mannelijke collega's.

 Klein flesje bier drinken met de consul generaal van Nederland

Het was gelukkig niet zo druk op straat

Hoe zou het Tanja en de kinderen vergaan, zo'n eerste reis met de kinderen alleen? Zullen de kinderen wel een beetje gaan slapen, kan Tanja het wel vinden op de grote luchthaven van Hong Kong, komen de andere mede-reizigers wel aan hun nachtrust toe nu Stef de regie van zijn eigen business-class cabine in handen heeft?

Uiteindelijk verliep de reis redelijk soepel en konden ze rustig in de business lounge een hapje en drankje nuttigen, voordat ze gingen boarden. De eerste uren gingen voorbij met het installeren van de stoel/ligbed in alle standen. Want uiteraard dient eerst alles even gechecked te worden. Toen eenmaal de luiken dicht gingen en de meeste passagiers aan hun nachtrust wilde beginnen, was Stef klaarwakker en begonnen aan de herhaling van zijn favoriete film. Tanja, bij wie de slaappil als een bommetje insloeg zat met stokjes tussen de oogleden de boel gade te slaan. Al met al is de vlucht soepel verlopen en stonden grootouders en de vader van Stef en Chris hun op te wachten op Schiphol.

Thuis stond er aardig wat op het programma om geregeld te worden; huurhuis van Tanja opzeggen en gereed maken voor volgende bewoners, verhuisbedrijf de laatste spullen laten opslaan, herhalings-vaccinatie halen, allerlei zaken op marktplaats verkopen etc etc. Uiteraard hadden we tijd genoeg om bij  (bijna) iedereen even op visite te gaan. Uit eten was meer een gewoonte dan uitzondering. Maar wat hebben we er heerlijk van genoten.

Ook de kinderen hebben enorm genoten van hun vakantie in eigen land met buurtfeest, verjaardagspartijtjes, zwemmen in het openlucht zwembad en de Eemhof. Chris heeft ook nog het eindejaarsfeest van groep 8 van z'n oude school mee kunnen maken. Ontzettend leuk om te zien, hoe hij nog ' in the picture' was en bij het feest en afsluitende toneelstuk werd betrokken.

Terug op het Honk

Nadat we de sleutel van ons huis in Volendam hadden overhandigd aan de nieuwe bewoners, hebben we afscheid kunnen nemen van het prachtige dorp, de dijk, vrienden en familie en niet te vergeten het altijd sfeervolle uitzicht op winkelcentrum de Stient. Wie had nu gedacht dat Tanja in eerste instantie moeite had om het dorp te verlaten en zich 15 km hemelsbreed ergens anders te vestigen, nu zonder schroom en angst wel duizenden kilometers verder zich ging settelen. Daar kan ik alleen maar trots op zijn............ definitief 'Buiten het Klaphek'.

Eenmaal bij thuiskomst werden we vrolijk verwelkomd door May, die in de tussentijd een spoedcursus koken met aziatische sterren er op had zitten. Wat voelt het weer heerlijk om thuis te zijn. Dat uitzicht, die klamme hitte, de wolkenkrabbers, het eten.

De kinderen hadden nog een aantal dagen school vakantie en konden zich zo weer enigszins acclimatiseren. Tanja was vanaf Maart bezig om Chris op surfles te krijgen. Hier kun je niet zonder een certificaat een board huren. Eigenlijk kun je hier niets zonder een certificaat ergens in te behalen. Het behalen van een certificaat is niet lastig, maar de aanvraag voor een 2 daagse cursus om zo'n certificaat te bemachtigen des te meer. Daar het een lokaal Chinees watersport centrum betreft en bijna niemand Engels spreekt, maakt het er niet makkelijker op. Na weken voor de deur gelegen te hebben, was Tanja id buurt van het centrum en ging toch nog maar eens informeren. En het bleek dat er nog een plek beschikbaar was gekomen voor een cursus, uitgerekend op Chris' zijn verjaardag. Wat was iedereen blij. Ok, nu hebben we een cursus, maar hoe nu verder? Niemand spreekt Engels, Chris zijn Chinees is nog niet van dat niveau, en ook de formulieren stonden vol met onleesbare Chinese tekens.

Chris was niet de enige op het water. Windsurfen, Kayak, Peddelen op een board, en zeilen.

De zon in zijn toet, benen verbrand, en de blaren op zijn handen. Het was een 2 daagse cursus, maar is uiteindelijk toch geslaagd en certificaat behaald. Klasse vriend!

Chinese Bruiloft

Enkele maanden geleden hebben we een officiele uitnodiging ontvangen voor het (met grote eer) bijwonen van een Chinese bruiloft van Patrick zijn collega. Er zou behoorlijk uitgepakt worden, daar er meer dan 200 gasten waren uitgenodigd in het zeer sjieke Four Season's Hotel. Maar kunnen we naakt en gebodypaint wel een rivellaatje light bestellen aan de bar, is 2tientjes in een envelop wel genoeg.

Dit bleek geen sinecure en dus ging ik informatie inwinnen bij diverse Chinese collega's. Want de etiquette zijn zeer strikt. Allereerst mag het kado in de vorm van glad gestreken geld-briefjes geen 4 bevatten, want dat brengt ongeluk. Het moet deelbaar zijn en liefst een paar 8-en bevatten. Daar het in een chique hotel gehouden werd, moest het bedrag daarop afgestemd worden. Het geld mocht niet in een witte envelop gegeven worden, maar in een rode envelop met gouden tekens van geluk erop. Ook het schrift mocht niet gewoon met balpen geschreven worden, maar liever met een gouden of rode stift.

De kleding voorschriften waren ook niet doorsnee. De bruid verkleed zich immers 3 keer op de dag/avond en wij mochten geenszins de aandacht trekken. Dus daar ging mijn rivella light outfit en Tanja's sexy paarse jurk van Percy Irasquin. Mannen niet in smoking of in zwart, dames niet in wit of rood. Pfff de zin begon een beetje weg te zakken. Wat mogen en kunnen we nog wel?

Mag ik de bruid dan in ieder geval 1x vol op de mond pakken met mijn tong in haar huig gedrukt. 

Zal ik nog moeten speechen en wordt er dan verwacht dat we dat in onze beste Chinees doen, waar we bij iedere verkeerde uitspraak (en geloof me, die is heel snel gemaakt), niet de mensen het schaamrood op de kaken bezorgen. What the Fuck (bleek achteraf het magische keerpunt van de avond), we gaan gewoon en we zien wel. We eten de hele dag niets, want we krijgen immers 13 gangen voorgeschoteld en dan maar hopen dat daar niet de echte lekkernijen tussen zitten, zoals Chickenfeet. Nu zijn we makkelijke alleslusters, dus daar hadden we wel vertrouwen in.

Eenmaal aangekomen bleken we niet op de gastenlijst te staan. Ik was in alle commotie vergeten te reply-en. "Zullen we nu rechtsomkeert maken, nu het nog kan". Te laat..... de bruidegom kwam ons verwelkomen en we werden alsnog op de lijst gezet. Eerst op de foto met het bruidspaar, net als al die honderden andere gasten.

Mijn knalrode stropdas viel in de smaak. "Brings luck, thank you for wearing it". Pff even aanhaken bij andere Nederlandse collega's en snel even een glas Cognac naar binnen werken om de boel te smeren. Jeez wat een protocol en hoe moet de bruidegom zich wel niet voelen in deze veel te strak geregisseerde 'dag van zijn leven'?

De immense zaal was adembenemend mooi aangekleed. Ik kan me niet herinneren ooit zo iets moois te hebben gezien. Met giga schermen aan de muur (waar de jaarlijks terugkerende show van Andre Rieu op het vrijthof in het niet viel), waar prachtige foto's van het bruidspaar op hun rondreis door Europa getoond werden. Dit was niet een ordinaire bruiloft, nee hier werd een show gehouden van internationale allure!

Na de officiele bezegeling, waar wij niets van hebben verstaan, nam de veel te zenuwachtige 'best man' de regie weer in handen.

"Laten we er een mooi feest van maken en geniet van al het heerlijk eten".

Bij de 3e gang begon me op te vallen dat het wat luidruchtiger werd aan de andere kant van de immense zaal. We sloegen er verder geen acht op, want ons werd een heerlijk 'vogelnest' soep opgediend. Ja, gemaakt van het speeksel van een klif-bef vogeltje.

De president van APG had in de tussentijd even met de bruidegom gesproken en de woorden "What the Fuck' uitgesproken, waarop bij de bruidegom, naar bleek later, iets getriggered werd.

Met een glas in zijn hand gaf de bruidegom een 'What the Fuck' speech weg, waarop bij ons al enigszins duidelijk werd, dat hij zich uit dat strakke protocol wilde bevrijden. De speech in het Engels werd al iets grover van aard en bij de vertaling in het Chinees (voor met name de ouders) werd er een traantje weggepinkt. Iets klopte hier niet........ en de stemming werd al iets joliger. Uncle John werd bedankt voor het sponsoren van 'The Real Deal'. Meerdere malen.

Na zijn speech gingen de bruid en bruidegom verder met hun rondes langs alle tafels en nu werd duidelijk wat er exact door Uncle John gesponsord werd. The Real Deal, bleek overjarige klasse Cognac te zijn. Daar waar normaal gesproken slappe thee gedronken wordt, wordt er bij welgestelde families (en Uncle John zit blijkbaar goed in de slappe was), met goede Cognac getoast op het bruidspaar. Echter bleken er bij dit huwelijk iets teveel genodigde gasten en tafels te zijn.

Bij de 6e gang werd de microfoon van de bruidegom uit zijn zakken gehaald, daar het proosten met een flinke bel Cognac, soms een beetje shockerend en schaamteloos werd bevonden. Best Men, bedienend personeel en de bruid zelf trachten bij iedere volgende tafel, de opnieuw goed gevulde glas Cognac voor het toasten uit de handen van de bruidegom te trekken of snel bij te vullen met water. "What the Fuck", luidden het telkens weer.

Eenmaal bij onze tafel aangekomen, werd al duidelijk dat de bruidegom over zijn 'break-even point' was. Hij viel collega's in de armen, niet zozeer uit collegialiteit, maar meer om zich staande te houden.

En weer werden er flinke glazen Chivas Regal ingeschonken en in 1 teug leeg gedronken. De bruid kon nog net voorkomen dat de bruidegom zijn directe baas een zoen op de mond gaf. Het was beschamend, maar o zo hilarisch. Alle etiquette werden overboord gegooid. Toen de bruidegom eenmaal weer ging zitten aan zijn tafel, en niet meer voor reden vatbaar was, viel hij met stoel en al achterover. Zijn traditionele schoonouders keken beschaamd toe. Want als er 1 ding 'Not Done' is binnen de traditionele Chinese gemeenschap, dan is het wel gezichtsverlies lijden en dit was er eentje van de buiten categorie. Uncle John, we love you to.

Snel werd de bruidegom ondersteund door zijn beste vrienden naar een kamer gebracht, want de avond werd voortgezet zonder bruidegom. Het schijnt dat hij nog terug is gekomen om de schade enigszins te beperken middels een speech. Nee hij was niet dronken (klopt, hij was laveloos) en was vol trots dat hij het echte spul tenminste gedronken. Hij bedankte Uncle John nogmaals en viel vervolgens voorover het podium af. Chinezen kunnen eenmaal niet tegen drank. Bij de laatste gang werd er fruit op tafel gezet, wat een teken is voor iedereen om de zaal te verlaten. En dus stapte alle mensen op en was de zaal binnen no time leeg. Wij hadden het nog niet helemaal in de gaten dat het einde avond was. Bij de uitgang schudden we familie, schoonfamilie (enigszins bedroefd kijkend), de bruid en bruidsmeisjes de hand. De bruidegom was in geen velden of wegen te bekennen en lag waarschijnlijk zijn kater te verwerken. Het was een zeer memorabele avond en eentje om nooit meer te vergeten. Wat hebben we enorm genoten van onze eerste, ietwat ongebruikelijke, Chinese bruiloft. En zoals het goed Nederlanders betaamt, hebben wij met z'n allen nog even borreltje gehaald op de dijk van Hong Kong.
En ja, ze zijn nog bij elkaar en leefden nog lang en gelukkig.

De weken erna........

Chris is inmiddels weer begonnen in Year 8 van de South Island School. Hij had in begin nog even moeite om de klassen weer te vinden en is meerdere malen verdwaald geraakt. Hij heeft er weer veel zin, maar het zal niet makkelijk worden. Er gaat immers bij ieder vak een schepje bovenop. Vooral Chinees is een heel lastig vak. Vooral ook omdat ze niet alleen aan hun uitspraak dienen te werken, maar ook schrift wordt steeds belangrijker. En als je een streepje verkeerd zet, betekent het direct ook wat anders. Helaas heeft hij zijn vrije uur op dinsdag ochtend moeten inleveren voor een uur 'Catch up' les Chinees. Ook PE (Physical Education, oftewel Gymles) is weer begonnen met een algemene fittest, om te kijken waar de kinderen staan. De komende maanden heeft hij 2 naschoolse activiteiten, te weten: Zeilen en Scuba Diving.

Hij vind het erg leuk, maar daar kan ik als enigszins jaloerse ouder wel iets bij indenken. In December kan hij dan slagen voor zowel zijn zeil certificaat alsmede zijn Padi Open water duik-brevet te halen. 

Stef gaat binnenkort starten met een Thuis programma, opgezet door een school voor autistische kinderen. Zo krijgt hij in ieder geval het gevoel naar school te moeten en ook goed om onder enigszins gelijkgestemde kinderen te zijn. Bovendien kan hij daar zijn passie, dansen en toneel spelen, verder beoefenen. Tot nu toe heeft Tanja getracht thuis les te geven in Engelse woordjes en rekenen. Dat is zwaar, daar hij als hij zijn dag heeft de sommen zonder moeite zelfstandig kan maken, maar ook dagen heeft dat er niets zinnigs uit zijn mond komt. Ik dien er voor te waken dat straks niet en Stef nog thuis zit en mijn vrouw overspannen thuis zit. Gelukkig is hij al geobserveerd door zijn beoogde school, maar is het spijtig genoeg nog wachten op een plek. En dus hebben we voor deze tussen oplossing gekozen.

To be continued.........