IndoChina

Bangkok-Cambodja-Vietnam

Dag 1-4. Hong Kong - Bangkok

Onze eerste rondreis door Indochina samen met de kinderen.  Een nieuwe en spannende uitdaging met vooral veel cultuur, ontspanning, tropische warmte en hoogstwaarschijnlijk treffen we ook nog een geweldige keuken aan, de Aziatische en/of Franse keuken. De koffer hadden we vol gestopt met een halve apotheek aan spullen, een eerste hulp box, de witte sportschoenen van Patrick, wat zaklantaarns en alle kleding verdeeld over meerdere koffers voor het geval een van de koffers niet aan zou komen op de bestemming.  Helemaal voorbereid gingen we op pad. 

Onze eerste bestemming was Bangkok. Voor ons bekend terrein maar we hadden daar afgesproken om de (groot)ouders te ontmoeten die we al 5 maanden niet meer hadden gezien. Het weerzien was echt geweldig, want met Skype spreek en zie je elkaar regelmatig, maar het even lijfelijk vasthouden kan niet, dus het was heerlijk elkaar even vast te houden na zo'n lange tijd. Opa en Oma vonden dat Chris ontzettend groot was geworden, niet meer het kleine jongetje maar al een echte knul.

En Stef, een vrolijke jongen met nog steeds erg veel humor en die het personeel van het hotel aardig bezig hield met al zijn capriolen.

Omdat we zo vlak voor de kerstdagen in Bangkok zaten, was het Centrum versierd met kerstverlichting en werden er overal bierfeesten georganiseerd.  Overdag hebben we dan ook heerlijk gerelaxt aan het zwembad gezeten en werd er veel bij gekletst en 's avonds konden we onze ogen echt de kost geven aan alle prachtige versieringen die het centrum van Bangkok te zien waren.  De dagen gingen te snel en waren te kort waarna we eigen gelijk al weer veel te snel afscheid van elkaar moesten nemen. Het waren drie fantastische dagen die we zullen koesteren in ons hart. 

Dag 4. Bangkok - Phnom Penh

Zondag zijn we vertrokken naar Phnom Penh. Na een korte vlucht landden we op het vliegveld van Phnom Penh. Phnom Penh, bekend van de Killing Fields en de Tuol Sleng Gevangenis (welke nu een Genocide Museum herbergt), is met zijn 13 miljoen inwoners een levendige stad die absoluut moet worden aangedaan als men in Cambodja komt. De gruwelijkheden die daar zijn aangericht door de Rode Khmer onder leiding van Pol's Pot bewindvoering, is voelbaar tot diep in je hart en zet je haren rechtop van de koude rillingen die je krijgt bij het aandoen van deze twee musea's. Voor meer informatie verwijzen wij je naar onze film (onderaan de pagina). Na het bezoeken en luisteren van dit indrukwekkende gebeuren heb je zoveel respect voor de mensen die daar wonen. Als je toch eens na gaat dat 1 op de 4 mensen uit je naaste familie, vrienden of kennissen werden gedood. Het meest bizarre van alles is eigenlijk dat het zo kort geleden zich heeft afgespeeld, maar dat deze gruwelijkheden heden ten dage nog steeds plaatsvinden ergens op de wereld.

Gelukkig konden we samen met de familie Kes praten over deze gruwelijkheden en de beelden die nog op het netvlies lagen verzachten met een lekker fris Khmer biertje. De dames hebben nog even de nageltjes laten lakken voor EUR 3,00 per persoon en zo konden we opgetut en al naar ons kerstdiner bij een Frans restaurant. Heerlijk eten, veel lekkere wijnen en veel, erg veel proosten met Stef, Sante!!

We hadden wederom weer twee super gezellige dagen gehad met de familie Kes, maar helaas de wegen scheidde zich en we vertrokken voor een 4 uur durende taxi reis naar Siem Reap, een mega gezellige stad vlakbij de tempels van Angkor Wat!

Dag 6-10 Siem Reap

Oefff, wat een rit. 4 uur lang hobbel de bobbel en dat met 200 kilometer per uur!!. Ik was blij met onze plas stop, even de benen strekken en er werd ons gelijk door hele lieve kindertjes allerlei lekkernijen aangeboden. Gebakken Sprinkhanen, larven, Vogelspinnen, kakkerlakken en nog veel meer. Mmmm, smullen hoor. We hebben de lunch in dit gehucht maar even aan ons voorbij laten gaan!. Ondanks dat we er op voorbereid waren, was de rit heftig en er was zelfs een momentje dat ik mij in Nederland waande. Ik zag koeien en alleen maar vlakke velden of was het een waanbeeld vanwege al het schudden?. Gelukkig was het einde bijna in zicht en zodra wij in Siem Reap kwamen voelde we ons blij dat we het gehaald hadden. Onze blijdschap duurde echter van korte duur, want we dachten dat we een hotel in het centrum geboekt hadden, maar deze lag in een buitenwijk, waardoor we ons ook nog door een enorme stofwolk van rode aarde moesten begeven om op plaats van bestemming te geraken. Gelukkig was het hotel heerlijk en konden we even relaxen en op adem komen van ons avontuur.





De volgende ochtend waren we al vroeg op pad. De Angkor Wat Tempels!!! Wat waren we benieuwd naar de tempels in Cambodia. Het moest een absoluut hoogtepunt gaan worden van onze reis naar Cambodia, dus hadden we al gepland wat we gingen bekijken allemaal, hoe laat we waar wilden zijn, dus aan de zijflank, ingang oost om 5.30, zaklantaarn mee, gids mee en er zouden niet veel mensen zijn die ook deze route zouden nemen. We waren echter vergeten dat we niet de enige waren met dit geweldige idee. Kerst is gewoon mega druk en de gidsen waren allemaal bezet of dubbel geboekt. Dus stonden we daar tussen 100-en mensen in die allemaal die ene foto wilden maken wanneer de zon de eerste zonnestralen op het prachtige Angkor zou werpen.  We konden het dus vergeten om die ene speciale foto te maken zonder mensen erop. We hebben ons er maar snel bij neergelegd en zijn verder getrokken naar de volgende tempel alwaar bijna niemand aanwezig was. De sfeer van de oudheid kon je proeven, het was werkelijk adembenemend. Maar ons hoogte puntje was toch wel de Ta Phrom tempel

die bekend is geworden vanwege de film opnames van Angelina Jolie's film, de Tomb raider! De boomwortels die groeien tussen en bovenop de tempels, enorme wortels die de tempels bijna pletten. En dit is zo ontstaan doordat een paar kleine vogeltjes wat zaadjes lieten vallen! Zo moet het er dus uitgezien hebben toen een Fransman het ontdekte in de 19e Eeuw.

Zwaar onder de indruk van alle tempels en het leven dat zich hier midden in de jungle zich heeft afgespeeld, gingen we weer terug naar Siem Reap. Patrick met rode gympen in plaats van witte, Stef en Chris beiden met een andere kleur broek dan toen we heen gingen en ik kon een hannekam in mijn haar maken zonder gel of lak te gebruiken. Wat een stof overal, en douchen en wassen gaf niet, want alles was rood, dus maar 3 dagen dezelfde kleding en schoenen gedragen en het zwembad van het hotel fungeerde even tijdelijk als onze douche.

Siem Reap is geweldig. Zo'n heerlijke Aziatische stad waar je heerlijk kunt eten en gezellig kunt uitgaan, echt een aanrader. Omdat we nog een dagje over hadden zijn we met de tuk-tuk(met stofkapjes op) naar het Ton Le Sap meer gereden alwaar we een boottocht langs het drijvende dorp hebben gemaakt. Chris mocht de boot besturen die ons voer naar het meer, wat normaal gesproken 8 meter hoger ligt dan in het zomerseizoen. De woningen gaan dan allemaal richting het water, waar ze natuurlijk zichzelf kunnen voorzien van verse vis en/of eten, want de bevolking is zo ontzettend arm. Als we dan ook een stop maken op het meer om even bij de krokodillen te gaan kijken, zie je kleine jongetjes met slangen om hun nek en moeders met een pasgeboren baby bedelen om geld. Je hart breekt. We hadden allemaal bellen-blaas bekers meegenomen maar er werd ons vriendelijk vermeld dit niet te geven hier, want dan moedigde je de kinderen en ouders alleen maar aan om te gaan bedelen in plaats van naar school te gaan. De ouders willen namelijk dat de kinderen gaan bedelen terwijl de kinderen ruimte wordt gegeven om scholing te volgen en waar er ook voedsel voor de kinderen is. Vervolgens zijn we naar een boot gebracht, de lokale markt waar je bijvoorbeeld Rijst of Water kunt aanschaffen die je aan de school en de kinderen kunt doneren. Hartverscheurend! Wij hebben baal rijst gekocht waarmee wij 200 kinderen voor 5 dagen van eten konden voorzien. Dit leek ons wel een goed doel en we konden dan ook direct de rijst langs brengen bij de school. Even netjes de bellen-blazen afgegeven aan de directeur, waarna iedereen bijna werd vermoord omdat ze allemaal een bellenblaas wilden hebben. Echt heel erg! Het zet je wel even aan het denken. Deze mensen hebben en bezitten niets. Met gemengde gevoelens hebben we de baal rijst achter gelaten want ook wij weten dat deze zak waarschijnlijk gewoon weer terug gaat naar het verkooppunt alwaar hij weer opnieuw kan worden verkocht aan de volgende toerist. Zo gaat dat. Het geld dat aan de strijkstok blijft hangen is voor de baas van de organisatie en de bevolking ziet er weinig van terug. Maar laten we hopen dat onze baal rijst daadwerkelijk is blijven hangen bij de schoolgaande kinderen en dat de organisatie echt de bevolking wilt helpen.

Met een voldaan gevoel zijn we vertrokken uit Cambodia. Een geweldige ervaring die we weer van ons lijstje kunnen strepen. Nu op naar Vietnam!

Dag 11. Vietnam,
Ho Chi Minh, voorheen Saigon.  Het land van de scooters en brommers en dat hebben we geweten ook!. Zonder verstand kon je uren kijken naar het komen en gaan van alle brommers.  Het oversteken  is al een kunst op zich omdat er geen zebrapaden zijn of amper stoplichten.  Gewoon oversteken, niet blijven stilstaan en vooral niet twijfelen is dan ook het motto. Omdat het bijna Oud en Nieuw was, zochten alle brommers een onderkomen. Wij hebben autoparkeerplaatsen, maar zij hebben brommer parkeerplaatsen overal waar je maar kunt kijken. Vanaf ons dakterras konden we dit allemaal mooi aanschouwen want tijdens Oud en Nieuw was het toch echt te druk op straat. We hebben dan ook het vuurwerk vanaf ons balkon gezien, wat overigens een spectaculair gezicht was omdat het vanaf de oever werd afgestoken.

Buitenom een ritje met de fietstaxi, de Cyclo en een bezoek aan een geweldige spa hebben we niet veel gedaan. Ons enige uitje waren de Cu Chi tunnels. De beruchte tunnels van Vietnam, of beter gezegd van de Vietcong, wie is daar niet geweest!. Een tunnel systeem van wel 250 KM lang met diverse lagen om de eerst het door het Westen (Frankrijk en US) gesteunde zuiden van Vietnam te ontregelen. Later werden deze tunnels uitgebreid om de Amerikanen te verslaan in de Vietnam oorlog. Bioscopen, een ziekenboeg, keukens etc waren onder de grond gemaakt.

Geweldig, zelfs de afvoer van de afzuigkap van de keuken konden ze verbloemen doordat ze deze tunnels extra lang maakte en alleen kookten in de vroege ochtend gloren zodat het leek of het gewoon mistig was, maar dit was de rook die ontsnapte uit de in de grond gemaakte gaten. Met een op maat gemaakte tunnel voor westerse mensen, konden we ervaren hoe de Vietnamezen leefden onder de grond. Samen met nog 25 andere mensen klommen we dan ook de tunnel in, Stef ook mee, want we dachten dat het een eitje was. De ingang van de tunnel was redelijk groot waardoor het inschatten moeilijk was, maar hoe verder je de tunnel in liep hoe benauwder het werd. Pikkedonker, mensen of eigenlijk gezegd, idioten gingen foto's maken midden in de tunnel. Behalve het oponthoud gaf ook onze lieve Stef nog even een angstpoepje waarna we het echt super benauwd kregen en iedereen een beetje in paniek raakte en riep: 'doorlopen'. Nou, voor mij geen Cu Chi tunnels meer hoor, blij dat ik het eenmaal heb ervaren maar ik was nog veel  blijer dat ik de uitgang eenmaal had gevonden. Gelukkig konden we het snel weer vergeten want we kregen de gelegenheid om voor een paar dollar te schieten met een echte AK-47 op een shooting-range. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen, want zo'n gelegenheid krijg je niet meer, hoe on-ethisch het ook is.

Dag 14
Nha Trangh

Met een korte vlucht zaten we in Nh Trangh. Hier wilden we even bijkomen van al onze ervaringen. Er was een leuk Water-en Pretpark op een eiland, welke we hadden beloofd aan de kinderen te bezoeken. Ze zijn zo lief en geduldig geweest tijdens de vele toertochten naar tempels en Musea. Daar hoorde wat tegenover te staan. Bij Nha Trang dachten we in een authentiek Vietnamees vissersdorpje terecht te komen, aan de prachtige kust, op een 45 minuten vliegen van HCM, maar niets was minder waar. We dachten dat we waren door gevlogen naar St. Petersburg, of ergens in de Oeral beland. De bediening sprak Russisch tegen ons, de menukaarten waren allemaal in het Russisch, en waar we ook keken allemaal Russen, waar waren we nou weer terecht gekomen dachten we. Nha Trang was overgenomen door de Russen leek wel, weg was ons ideaal beeld van Vietnam, wat natuurlijk niet helemaal terecht is. Daar doen we Vietnam veel te kort mee. Maar de Waterparken maakten het enigszins goed. Ik zeg bewust enigszins, want de glijbanen waren iets verouderd, het water redelijk koud, het pretpark meer voor de kleintjes en het strand te smal om de vele Wodka-drinkende Russen te herbergen. Gelukkig hebben we de modderbaden van Nha Thrang gevonden, en hier hebben we twee fantastisch dagen gehad waarbij we konden genieten van heerlijke modderbaden, echt warme thermaalbaden en zwembaden. Een absolute aanrader voor iedereen, en we zagen er nog jaren jonger uit ook!

De laatste dag nog even genoten van de Vietnamese massages samen met de kinderen. Als echte geklede vietcong mensen kwamen we uit de kleedkamers vandaan. Gouden badjassen met daaronder een paar prachtige witte slips die een paar maten te klein voor Patrick waren, haha!! Na het plaats nemen op de massage tafels hoorde ik nog even 10 minuten wat zenuwachtig gegiechel van Stef, maar de resterende tijd hoorde ik alleen nog 3 snurkende mannen naast mij. Ik kan dus zeggen dat we toch nog goed uitgerust en met een voldaan gevoel aan onze terugreis konden beginnen.

Het was weer een fantastische vakantie die we niet snel meer zullen vergeten.